Ju hebbt
dat je wohrschienli mitkreegen, dat bi uns in’t näste Johr Bon-Plicht is.

In
Supermart ward man nu je al frogt, wat man ’n Kassenzeddel hebben will. Dat
ward man no Niejohr ni mehr frogt, dor kriegt man sien Zeddel, annerlei, wat
man em hebben will oder ni.

So’n
Zeddels kriegt man denn overs ook bi’n Friseuer, bi’n Eeiermann an de Stroot, an
jeden Stand op’n Weekenmart, in de Iesdeel, in Imbiss, bi’n Slachter, in‘
Dörpskrog, bi’n Bäcker un so wieder.

Dat kann
man sick denn so vörstelln: „Moin, ick harr gern ’n Stuten.“ Denn seggt de
Bäcker: „Gern, dat mokt sounsoveel Euro.“ Denn ward betohlt un de Bäcker seggt:
„Hier is dien Kassenzeddel.“

Mitmol
fallt den Kunnen in, dat Nomeddags je noch Tant‘ Erna to Besöök kümmt: „Och,
geev mi man noch ’n poor Stück Kooken mit!“ Weller ward inpackt, betohlt, un de
Bäcker seggt: „Hier is dien Kassenzeddel.“

Nu kümmt
noch ’n Kolleg bi’n Bäcker rin. „Moin, na wo geiht? Schüllt wi noch gau ’n
Tass‘ Kaffe hebben?“ „Jo lot uns man.“ „Good – mokst uns noch twee Tassen
Kaffe?“

„Klor.
Mokt dree Euro. Hier is de Kaffe un hier is de Kassenzeddel…“

Achterran
geiht man denn noch to’n Slachter un vun Buernhoff holt man sick noch frische
Melk un so hett man veellicht fief, süss Zeddels in der Tasch, allent för’t
Fröhstück!

Un all
de Zeddels mööt in Restmüll. Dat is keen gewöhnliched Poppier. Dat heet
Thermopoppier. Liekers dörft man dat ni in Oben steeken.

Gewöhnliched
Poppier oder Rießeikling-Poppier is wohrschienli to ümweltfründli oder so.

Stüüersünner
wüllt se mit den Tüünkrom jedenfalls fangen. Aha. Denn schulln se sick mol de
Kassenzeddels vun de Banken in de Schweiz un so utdrucken loten.

Dor
hebbt wiss veele Stüüersünners ehr Geld bunkert. Overs Bäckers un
Martbeschicker sünd dor vermootli ni bi. Na jo. Mol sehn – veellicht föhrt se
je ook de Plastikbüddels weller in, de se jüst afschafft hebbt, dormit wi all
de Kassenzeddels vun’t Inkööpen mit no Huus kriegt…

In
düssen Sinn