Wat
löppt de Tied, ne. Näste Week is al weller Wiehnachen. Weer dat ni jüst erst? De
Wiehnachsmann is wohrschienli al düchti in Stress. He mutt je allns in sien
Sack kriegen, wat he düt Johr ünner de Dann’bööm packen schall. Dorbi froog ick
mi, wat de Wiehnachsmann ni ook mol mit de Tied gohn will? De kunn doch elektrisch
fohrn. Nohaltig, ümweltfründli, modern, vörbildli.

De Autos
fohrt je bald ook al ganz vun alleent. Dor seggt man blots noch: „Fohr mi mol
dor un dorhen.“ Un zack, geiht dat los.

Över
sülmsfohrn’de Autos heff ick annerletzt ook mit mien Fründ Piet snackt. Piet is
fröher Buuer ween. He hett mi ut sien Erfohrung bericht‘ un dormit hett he mien
Weltbild düchti oprüttelt:

„Dat mit
dat autonome Fohrn“, seggt he, „dat is doch kol’n Kaffe. Dat hett dat för
hunnert Johr al geeven.“

Erstmol wull
ick dat natüürli ni glööven, denn dormit dat vun alleent fohrn kann, bruukt
so’n Fohrtüüch doch Sensor’n un Kameras un all so’n figelienschen, niemodschen
Krom.

Dat mach
ween, hett he seggt, overs liekers gung dat fröher al. Mit Peer un Wogen!

Wenn man
mit sien Kutsch‘ fröher no’n Krog henforht is un dor no’n Stammdisch duun
weller rutkeem, denn hett man sick eenfach op sien Woog‘ sett, „hü“ to de Peer
seggt, un de hebbt een denn ganz vun alleent, ganz autonom, no Huus trocken.
Kameras hebbt se twee Stück in Kopp, Senor’n an de Fööt un an Strom anslüüten
mutt man ehr överhaupt ni. Schull man ook ni. Mit ’n beten Hober un ’n Ammel
Woter sünd de tofreeden. Hmm. Wo Piet Recht hett, hett he Recht.

Denn
kann ick ook verstohn, worüm de Wiehnachsmann jümmers noch op sien Rentiern
sett. De künnt je sogor fleegen. Besopen ut’n Krog kümmt de Wiehnachsmann
wohrschienli eher selten, overs wenn he no de Arbeid trech is mit Jack un Büx
un no’n Nordpol trüch will, denn seggt he seeker ook eenfach „hü“ to sien
Tiern. Na denn wüllt wi dat ook so loten. So hoop ick, dat de Wiehnachsmann un
sien Tiern ook no Jüm henfinnd‘ un wünsch Jüm al mol ’n frohed Fest…

In
düssen Sinn