Jungedi,
wat vergeiht de Tied. Zack – is dat al weller Hochsommer.

De Oarn
is ook al düchti ingang. De Gassen (Gerste) is al meist överall vun de Felder.
Un wenn ick an Gassen dink, denn mutt ick an Beer dinken. Dink ick an Beer,
denn mutt ick an kommodig mit Kollegen tosomsitten un an Klönsnack dinken.

Un wenn
ick an all dat dink, denn mutt ick doran dinken, dat ick annerletzt mol mit’n poor
Lüüd tosomseeten heff. Vör mi op’n Disch stunn ’n Buddel Beer, mit de ick mi
jüst anfrünn’d harr. Ick weer so’n beten in Gedanken an dat Etikett vun de
Buddel an puuln, as mi wat opfull: Op dat Etikett stunn dat Woord „Urquell“. Un
as ick dat so leest heff, fung an mi to frogen, worüm „Quell“ Quell schreeven
ward, wenn man dat doch „Kwell“ utsnackt. Wat schall dat? Wat hett düssed
dösige „Q“ överhaupt in uns‘ Abc to sööken? Allent is dat dusselige Q för nix
to gebruuken. Nu gifft wiss klooge Lüüd de seggt, dat dat je „Kuell“ utsnackt
ward. Overs ook dat kann man mit K schrieven – heff ick je jüst dohn. Komisch,
ne…

Dat
gifft dor je ook noch annere Kandidoten in’t Alfabet. Ick weet, dat ward
Alphabet schreeven, overs „ph“ ward je as „f“ utsnackt. Denn kann man dat doch
ook so schrieven.

„Y“ is jüst
so’n Bispeel – dat bruukt keen Minsch. Dat ward mol as „Ü“ un mol as „I“
utsnackt, un de Bookstoben hebbt wi je al.

„V“ is
ook över. Dorför gifft dat je „F“ un „W“. „C“ wull ick ook erst op’n Index
setten, overs denn wurr dat je keen „Schiet“ un keen „Döschkassen“ mehr geeven.
Bi „Chaos“ un „Charakter“ is dat egol. Dat geiht ook mit „K“. „X“, blangbi, is gor
nicks wert. Un över „J“ dink ick noch no.

Na jo,
dat süht feellicht erst ’n beten komisch ut, owers man gewöhnt sick je an jeden
Kwatsch. Tse… Dor snackt de ganze Welt fun Nohaltigkeit un op de anner Sied ward
uns düsse Tüünkrom in de Bookstobensupp smeeten. Also fun mi ut künnt de
dorsten Bookstoben wech. Denn ward de Kinner in de School ni mehr so feel
piesackt un de Komputer-Tastatuurn ward recht wat schmoler. Un de kloogen Literaten
wurrn dor ook irgendwann öwer wechkomen…

In
düssen Sinn

Den
Notroop, de 112, wählt je jümmers weller mol wülk, de sick dor ’n Spooß mit
moken wüllt. De schulln sick overs eher mol vun‘ Seel’nklempner ünnersööken
loten. 

Dat
gifft ook genog Lüüd, de op’n Sünndag no’n Notdeenst rennt, liekers se gor nix
hebbt. Veellicht doht se dat je, weil se an’t Dokter speeln mit ’n richtigen
Arzt eenfach mehr Spooß hebbt. Veellicht ook, weil se eenfach blots alleent
sünd. De mehrsten röppt overs ’n Rettungswoog‘, weil se dorvun övertüücht sünd,
dat ’n Notarzt komen mutt oder se goht no’n Notdeenst, ohne dor vörher
antoroopen.

Un all
dat – Överraschung leever Herr Spahn – ward ook ganz genau so blieven. Jens
Spahn, unsen Gesundheitsminister hett sick nömli jüst ’n eegene Idee utdacht.
He will, dat bi’n Notroop in de Telefonzentrol „fachkunnige“ Lüüd sitt, de
rutfinnen schüllt, wat de Anroopers würkli ’n Notarzt bruukt, blots no’n
Notdeenst oder an nästen Dag no ehrn Huusarzt gohn schulln. So schüllt de
Notdeenste entlast‘ warrn un de Rettungsautos blots noch denn losfohrn, wenn
würkli een in Not is.

Tscha,
dat is je erstmol ’n feine Idee. Overs glöövt Spahn würkli, dat een, de gern
mol mit’n Rettungswoog fohrn wurr, an’t Telefon seggt, wat he blots ’n
Schnööben hett?

Un wat,
wenn ’n Fruu anröppt un seggt, dat ehr Mann ’n Slaganfall hett? Ward denn mit
ehr diskuteert: „Nu mol ganz langsom, leeve Fruu. Wat hett he denn genau?…“

An Enn ward
seggt, dat sick dat ni no’n echten Slaganfall anheuert un dat de Mann sick man
eenfach ’n beten op’n Sofa leggen schull. Denn wurrn de Sümptome vun ganz
allent wechgohn – un dat Leven ut den Mann wohrschienli glieks mit.

Overs veellicht
kann man ünner de 112 in Tokunft je ook direkt to’n Bestatter dörstellt
warrn…

Nä, nä,
Herr Spahn, dat Dorste hebbt Se ni to Enn dacht. Ick weet, se wüllt je gern
Tied un Geld in’t Gesundheitswesen Spahn – äh – spoorn. Overs eher Se weller
mit so’n dulle Idee an de Öffentlichkeit goht, frogt Se man leever erstmol ehrn
Arzt oder Aftheker…

In
düssen Sinn

Dat is
ni eenfach, overs op’t Letzt heff ook ick begreepen, dat dat ni jümmers Sinn
mokt an dat fasttoholn, wat jüst dor is.

Ick meen
– wenn sick nie wat ännert harr, denn wurr’n wi jümmers noch op de Bööm sitten
un uns de Lüüs ut‘ Fell keihn.

Fröher
weer dat wiss so, dat ’n Barg Lüüd seggt hebbt, wat wi je gor keen Teerstrooten
bruuken wurrn, weil de Peer dat je ook gor ni afkünnt mit ehr Fööt, wenn dor
keen Sand op’n Grund is.

Düt un
dat överlevt sick mit de Tied nu mol. In Oogenblick geiht dat je bi uns dorüm,
dat wi to’n een weniger Energie verbruuken schüllt – un ook wenn mi as
Motorradfohrer, de dör de Gegend fohrt un Benzin verbrennt, weil dat Spooß
mokt, weet ick dat dat wohr un richti is.

So’n
anner’d grooted Thema is in Momang de Digitaliseerung. Dor künnt sick unse
Kinner veel mehr ünner vörstell’n as wi.

Overs ook dat is wohr. Dor liggt de Tokunft bin. Un wenn man dat mit den
Digital-Krom richti anpackt, denn hebbt wi dat op de een‘ Sied bequemer, op de
anner Sied künnt wi overs ook veel Energie spoorn. Heuert sick komisch an – is
overs so.

Liekers
gifft dat hier un dor lüttere un gröttere Dörpers, wo de, de wat to seggen
hebbt, entscheed, dat dor keen Digital un ook keen gaued Internet henkomen
schall.

Tscha.
Ju’n Kinner ward sick bi Jüm bedanken, denn so ward noch mehr Ünnernehm‘
afwannern oder gor ni erst herkomen, wenn överall annerwegens de Hüüs un allns
annere al automatisch funktschoneert. Un twor över’t Internet.

Un wi
sünd dor doch so un so all mit bin. Keen vun uns schrifft noch ’n Breef. Allns
mutt sofort losgohn. Dat wurr ook gohn, wenn wi all mitmoken wurrn. Dat hett
den twor ni mehr veel mit Heinz Erhard un dat Wirtschopswunner to dohn, overs
even ook ni mit de oln Egüpters. Un wenn Ju dat wüllt, un al ’n anstännigen Internetansluss
hebbt, denn künnt Ju sick düssen Döchkassen ook as Podkassen „onlein“ anheuern.
Denn wurr ick mol seggen: Wi heuert uns…

In
düssen Sinn

Gor ni
so licht, de Sworkraft

Och, wat
weer dat ’n romantische Idee, noch mol mit’n Zelt in Urlaub – so as fröher.

Overs anschiend
hett sick wat an de Sworkraft ännert – Gravitatschoon seggt man dor je ook to.
De is düller worrn oder so – tominst wenn man dicht an Grund is.

As ick
dor jedenfalls blang mien Fruu in düssed Zelt leegen heff, dor harr se mi vull
in Griff, de Sworkraft. Dorbi weer dat al ’n richtiged Kunststück överhaupt in
düssed Zelt rintokom‘. An Enn heff ick dor jedenfalls leegen. Dat weer overs
blots de erste Deel vun de Opgoov. Nu wull ick mi vör’t Slopen je ook noch
uttrecken. Un dat Utplünnern is dor op’n Grund in so’n Zelt je opwenniger, as’n
Mondlannung.

Overs
jüst, dat ick „goode Nacht“ seggen wull, heff ick markt, dat ick noch mol op
Tant‘ Meier mutt.

Dat ganze
Kommando weller trüch.

Zelten,
dat is je an un för sick as buten slopen. Blots dat man ni sehn ward un dat man
ni glieks natt ward, wenn’t regend – man ward erst loter natt, wenn de Regen al
lang vörbi is un dat Woter langsom dör de Wannen dröppelt. Un man kriegt ook
mit, wat all de annern Lüüd op’n Kämpingplatz sabbelt un wat för Geräusche se sünst
noch mokt. Dor kriegt man Soken to heuern, vun de man ganz un gor nix weeten
will.

Annersüm
heet dat natüürli, dat de annern ook heuert, wat man sülms in sien Zelt so vun
sick gifft. Haueha, dor mach man gor ni över nodinken.

Richti
swor ward dat overs an nästen Morn, wenn man in sien klammed Bettüch opwokt un
wenn man denn opstohn will.

Erstmol
rin in de Büx, de no de Nacht in’t Zelt ganz natt un kold is, un dorbi hopen,
dat de Büx un man sülms düssed Maneuver uthölt.

Denn
geiht dat rut ut Zelt. Dat hett bi mi wohrschienli utsehn, as wenn dor ’n
Tanklaster trüchwarts utparken deiht, den al 30 Johr keeneen mehr bewegt hett.
Anheuert hett sick dat wohrschienli ook so ähnli.

Un denn
noch op de Been komen. Dor weer se weller, de Gravitatschoon. Na jo, wi hebbt
dat schafft, mien Fruu un ick. Wat dat romantisch weer? Geiht so. Overs
weenstern hebbt wi wat to vertelln…

In
düssen Sinn