Dubbelmorol
an jede Eck

De
Dubbelmorol, de in Oogenblick dör’t Parlament geistert, mokt Kabarettisten un
Satiriker je bald arbeidslos. De Satire mokt de Politik intwüschen je al ganz
alleent un veel beter, as man sick dat utdinken kunn. Un wenn man all de
Husarenstücke opschrieven wurr, kunn man dormit den ganzen Reichsdag tapezier’n.

To’n
Bispill ward je jeden Dag seggt, dat man ennli wat gegen Utlänner- oder
Fremmenfiedlichkeit dohn mutt. Aha. Un worüm ward denn nix gegen Erdogan mokt,
de in Oogenblick je weller – ook mit düütsche Waffen – an de Endlösung, wat de
Kurden angeiht, arbeidt?

Ganz
eenfach: Weil he de Utlänners bi sick logert, de man bi uns ni hebben will. Dor
ward twor seggt, dat de düütschen Waffenproduzenten leever nix mehr an de
Türkei verkööpen schulln, besloten oder verboden ward dat overs ni. Dat is nix
anners as ganz opene Fremmenfiedlichkeit op Distanz. De Fremmen ward al
fiendlich behannelt, eher se överhaupt hier sünd. So hölt man dat hier mit de
Utlänners. Un dor is je ook noch düsse annere Utlännerin – Greta Thunberg – de
so veel dör’neen bringt. Dorbi ward bi uns je intwüschen wat gegen den
Klimawannel mokt. To’n Bispeel mit de Floogstüüer. Wenn man mit’n Fleeger
loswill, denn mutt man bald mehr dorför betohln. De Effekt dorvun schull je
eegentli ween, dat weniger Lüüd in de Fleegers stiegt – oder ni? Nä, schall dat
ni, denn in densülbigen Rutsch verklort de Politikers, dat se dör düsse Stüüer
mit Mehrinnohm‘ vun 740 Million‘ Euro reekend!

Dat
geiht also ni üm de Umwelt, sünnern weller blots üm Geld. Noch mehr Geld för de
Rieken un över de Armen snackt wi je al gor ni mehr, weil wi de erst gor ni no
uns in’t Land rinlött. Man mutt sick je wunnern. De Politik mokt sick meddewieln
ni mol mehr de Möh‘ uns antoleegen, de seggt al bi’t beslüten vun de Gesetze,
dat se nix gegen de Unminschlichkeit in de Welt un gegen den Klimawannel dohn
wüllt. Mi dücht mit den Kampf gegen Rechts un den Klimawannel schull man ni op
de Stroot sünnern veellicht erstmol in’t Parlament anfangen…

In
düssen SinnDubbelmorol
an jede Eck

De
Dubbelmorol, de in Oogenblick dör’t Parlament geistert, mokt Kabarettisten un
Satiriker je bald arbeidslos. De Satire mokt de Politik intwüschen je al ganz
alleent un veel beter, as man sick dat utdinken kunn. Un wenn man all de
Husarenstücke opschrieven wurr, kunn man dormit den ganzen Reichsdag tapezier’n.

To’n
Bispill ward je jeden Dag seggt, dat man ennli wat gegen Utlänner- oder
Fremmenfiedlichkeit dohn mutt. Aha. Un worüm ward denn nix gegen Erdogan mokt,
de in Oogenblick je weller – ook mit düütsche Waffen – an de Endlösung, wat de
Kurden angeiht, arbeidt?

Ganz
eenfach: Weil he de Utlänners bi sick logert, de man bi uns ni hebben will. Dor
ward twor seggt, dat de düütschen Waffenproduzenten leever nix mehr an de
Türkei verkööpen schulln, besloten oder verboden ward dat overs ni. Dat is nix
anners as ganz opene Fremmenfiedlichkeit op Distanz. De Fremmen ward al
fiendlich behannelt, eher se överhaupt hier sünd. So hölt man dat hier mit de
Utlänners. Un dor is je ook noch düsse annere Utlännerin – Greta Thunberg – de
so veel dör’neen bringt. Dorbi ward bi uns je intwüschen wat gegen den
Klimawannel mokt. To’n Bispeel mit de Floogstüüer. Wenn man mit’n Fleeger
loswill, denn mutt man bald mehr dorför betohln. De Effekt dorvun schull je
eegentli ween, dat weniger Lüüd in de Fleegers stiegt – oder ni? Nä, schall dat
ni, denn in densülbigen Rutsch verklort de Politikers, dat se dör düsse Stüüer
mit Mehrinnohm‘ vun 740 Million‘ Euro reekend!

Dat
geiht also ni üm de Umwelt, sünnern weller blots üm Geld. Noch mehr Geld för de
Rieken un över de Armen snackt wi je al gor ni mehr, weil wi de erst gor ni no
uns in’t Land rinlött. Man mutt sick je wunnern. De Politik mokt sick meddewieln
ni mol mehr de Möh‘ uns antoleegen, de seggt al bi’t beslüten vun de Gesetze,
dat se nix gegen de Unminschlichkeit in de Welt un gegen den Klimawannel dohn
wüllt. Mi dücht mit den Kampf gegen Rechts un den Klimawannel schull man ni op
de Stroot sünnern veellicht erstmol in’t Parlament anfangen…

In
düssen Sinn

„Lot uns
doch mol so’n scheun‘ Speeleobend moken.“ Dat heuert sick je an un för sick
ganz harmlos an.

Een
stellt sien Stuuv to Verfögung un mokt Platz, dormit all sitten künnt, wat to
Knabbern un to drinken ward ransleept – natüürli vun allns veels to veel. Un
denn geiht dat los.

So. Nu
kunn man je wat speeln, wat jedeneen kinnt: Minsch arger di ni, Monopoly, Mau
Mau oder sowat. Dorto kümmt dat overs ni, denn nu besinnt sick de Gastgeevers
op dat Speel, dat se Wiehnachen vör fief Johr verschinkt kreegen hebbt.

Un de
Katong mit düssed Speel dor bin ward nu ganz ünnen ut‘ Schapp wöhlt un to’n
ersten mol opmokt.

„Hier,
dat is ’n ganz dulled Speel! Is ook ganz eenfach.“

Denn
ward dor allns ut den Katong wöhlt, wat dor bin steekt un all fangt sick dat
Wunnerwarken an, wat man mit den ganzen Krom anstelln schall.

Dat
Speelbrett ward henleggt, so’n Plastik-Dings to’n Dreihn kümmt in de Merrn,
denn kriegt jeden Mitspeeler een Speelsteen, süss vun de Koarten, dree vun de
Koarten un fief so bunte Dingers, de utsüht as lütte Knööp ohn‘ Löcker dorbin.

Intwüschen
is de Speelanleitung mit süssti Sieden al tweemol üm Disch langt worrn: „Lot mi
de noch mol sehn, so swor kann dat doch gor ni ween. Aha, dor mööt noch dree
Würfels bi ween – kiek, hier sünd se.“

Langsom
fangt de ersten al an, de Stuuv optorüüm‘,’n annern geiht no Tant‘ Meier üm den
Knabberkrom lostowarrn un all tosom kiekt ümmer weller heimlich no de Klock.

„Wat
mutt man nu denn moken?“ „Weet ick ni – wüllt wi veellicht doch Mau Mau
speeln?“

Overs denn
mööt de ersten ook al langsom weller no Huus. Een leest de Anleitung weller un
weller dör bet em de Oogen brennt: „Töövt doch noch ’n lütten Momang, glieks
heff ick dat begreepen. Hier: De Erste mutt een Koart an den Nover geeven un würfeln
– nä – annersrüm! Oder doch ni?“ Tscha, un no fief Stünn‘ ohn‘ dat man wat
tosom speelt hett, verafscheed‘ sick all fründli un dat dösige Speel kümmt
weller ganz ünnen in’t Schapp rin. Jo, so’n Speeleobend kann doch würkli wat
Scheuned ween…

In
düssen Sinn

 „Seggt
se mol ‚Aaaah‘, jo, un nu de Tung wieder rut. Oh ha, allns entzünnd. Tscha, wat
schall ick seggen, se hebbt sick düchti een opsackt.“ Sowat heuert düsse Doog
wohrschienli mennig een vun sien Dokter.

Liekers
hoopt man je doch, dat de Medizinmann dütmol wat patot hett, mit dat so’n
dammelige Verköhlung gauer wechgeiht.

Overs
nää – he seggt jedet Mol datsülbige: „Ick schriev se mol ’n beten wat op, dat
nehmt se morns un obends, denn blievt se scheun in’t Bett un veel drinken is wichti
– an leevsten Tee…“ Jo, un denn wurr een dat bald weller beter gohn.

Dat
Dumme bi so’n Krankheit is je, dat se nie to‘n richtigen Oogenblick kümmt. Na
jo, den würkli richtigen Momang to’n krank warrn gifft dat je so un so ni,
overs anschiend weet de Viren un Bakterien ganz genau, wann se een an düllsten
argern künnt.

Mi to’n
Bispill erwischt dat je gern mol, wenn ick jüst ’n poor Doog frie moken will.

Pünktli
twee Doog eher de erste friee Dag dor is, fangt dat in Hals to kribbeln an. Een
Dag vörher ward een denn al so’n beten schwummeri un denn, an sien ersten
frieen Dag sitt man mit ’n dicken Hals bi ’n Dokter un heuert sick an, wat man
even jedet Mol to heuern kriegt.

Nu heff
ick mi överleggt, dat man de Viren un Bakterien doch irgendwie uttricksen könen
mutt: Man dörft eenfach ni doran dinken, dat man frie moken will. Dat Beste is
wohrschienli, dat man dor ook mit keeneen över snackt. Veellicht noch jüst mit
sien Fruu, overs denn blots bi Licht ut ünner de Bettdeek.

So ähnli
mok ick dat nu ook: Liekers ick mi een opsackt heff, weil ick je mol friemoken
wull, doh ick eenfach so, as wenn ick gor ni frie moken wull. Nu sitt ick an
schrieevdisch, as wenn gor nix los weer. Ganz normol’n Arbeidsalldag. Un wat
schall ick seggen: Mi geiht dat nu al beter.

So, un
wenn de dorsten Bakterien un Krom jüst ni no mi henkieken doht, denn griep ick
mi mien Kuffer un fohr gau ’n poor Doog wech.

Dat könt
Ju je ook mol versööken. Un ween‘t ni klappen schull, wünsch ick Jüm liekers ’n
goode Beterung…

In
düssen Sinn

Sooken
gifft dat… Annerletzt weer ick op ’n Beerdigung, un no de Truuerfier in de
Kapell gung dat no de Graffsteed.

Wi weern
so bummeli 50 Lüüd, all in swatt – wat mit uns losweer kunn man also an un för
sick sehn.

Nu weer
direkt an den Weg, den wi loopen sünd, een Fruu borbi Unkruut op ’n Graff
uttorieten.

Se keem
as wi op ehr toloopen sünd mol kort hoch, hett no uns henkeeken, sick den Sweet
vun de Stirn wischt un denn hett se sick weller no vöör bückt, so dat se uns
den Mors todreiht hett. Un ehrn Mors hett se uns wiest, bet wi all, also de
ganzen 50 Lüüd an ehr vörbi weern.

Achteran
bi’n Kaffe wurr noch mehrmols vun düsse Fruu snackt.

Ick heff
mi ook Gedanken mokt. Wat hett se uns dormit seggen wullt, dat se uns ehrn Mors
wiest hett?

Veellicht
wull se to’n Utdruck bring‘, dat wir ehr dor all mol an kleihn kunnen. Dorbi
hett keeneen vun uns de Fruu kinnt. Wi hebbt ehr je ook nix dohn. Un üm sick an
Mors to kleihn, mutt man sick doch tominst ’n beten kinnen.

Dat mach
ook ween, dat se ut’n Kultur keem, in de dat wiesen vun’ Mors ’n Teeken vun
groote Anerkennung is. Ick kinn twor keen Land, wonehm dat so is overs veele
Länner kinn ick so un so ni.

Veellicht
gung ehr dat overs ook ganz eenfach so, as mennige annere Lüüd, de ick al mol
op’n Karkhoff sehn heff, wenn ick dor mit’n Truuergemeend langtrocken bün:
Mennige sünd luud an lachen un an sabbeln, as wenn man Luft weer, annere suust
op Rad mang de Graffsteen lang oder se sünd mit ehr Smartfoons an speeln.

Dat
gifft se overs doch noch, de Lüüd, de noch Respekt vör Truuernde hebbt, de de
Mütz afnehmt, wenn dor jüst ’n Minsch ünner de Eer bröcht ward oder de sick mol
’n Viddelstünn in Achtergrund hölt un mit dat wiedermokt, wat se vörharrn, wenn
de Beerdigung vörbi is.

Ick
glööv, dat gifft in Würklichkeit ook keen Kultur, wonehm dat wiesen vun‘ Mors
wat mit Respekt to kriegen hett. Un wenn ick sowat nochmol beleev un mi een
op’n Beerdigung sien grooten Mors vör de Nees hölt, denn patt ick dor eenfach
rin…

In
düssen Sinn

„Och
Minsch, good, dat ick di dreepen doh, ick versöch al siet dree Doog di
antoroopen!“

„Jo, dat
hebbt al mehr Lüüd versöcht, overs min Telefoonleitung is in Dutt un de Monteur
kümmt ni in de Puschen…“

Na,
hebbt Ju so’n Klöönsnack ook al mol holn? Kinnt Ju dat Malleur, dat kümmt, wenn
man ’n Malleur mit sien Telefoon hett?

Wenn dat
mol passeert, denn mutt man je bi de „Hotlein“ vun sien Telefoonanbeeder anroopen.
Bi de Mehrsten is dat je desülbige Sellschop. Ick glööv de fangt mit „T“ an
oder so. So as aftööven un Tee drinken.

Allent
dat is je al ’n Treppenwitz: Wenn dat Telefoon in Dutt is, schall man de dorste
Hotlein anroopen – frogt sick blots womit, ne.

Un wenn
man denn vun ’n annern Apparot ut anröppt, denn kann man sick erstmol ’n
Viddelstünn Musik anheuern, eher man mit een an’t Snacken kümmt.

De Fruu
oder de Mann an’t anner Enn frogt denn bilütten sogor: „Rufen sie jetzt von dem
Anschluss aus an, um den es geht?“

Hä? Wo
schall dat denn gohn? Ick segg in so’n Situatschoon den sowat as: „Nä, ick
snack in’n Blickdoos‘ rin mit ’n Kordel doran.“

Na jo,
jedenfalls ward een toletzt sowat seggt as: „Übermorgen kommt ein Monteur zu
ihnen, sein sie bitte zwischen neun und 16 Uhr zu Hause.“ Äh… un keen geiht
denn för mi to Arbeid? Meent de, ick heff nix anners to dohn?

Overs
wat schall man moken. Denn sitt man dor un tellt de Sekunnen. Even för’t
Obendbrot röppt man den weller de dammelige Hotlein an, heuert Musik un lött
sick vertelln, dat de Monteur dat hüüt ni mehr schafft. He wurr den no’t
Weekeneen vörbikomen.

Man kunn
overs in Tokunft fief Euro mehr in Monot betohln, denn wurr man gauer ’n
Monteur in’t Huus hebben. As ick dat to’n ersten Mol heuert heff kunn ick dat
erst gor ni glööven. Dat heet je, dat de Dorsten Ekels een mit Afsicht tööven
lött.

Ick
glööv, ick warr würklich nochmol över de Lösung mit de Blickdoos‘ un de Kordel
nodinken…

In
düssen Sinn