Wwit mibw-wwkm…
Nä, so geiht dat ni. Wenn ick mien „Alldagsmaske“ opheff, denn besleiht mi
jümmers de Brill‘, un richti to verstohn bün ick ook ni. Also wech dormit – in
Oogenblick bün ick je allent.

Siet
Middeweeken mööt wi nu also ook bi uns ganz in Noorn Muulkörf dreegen. In Bus,
in de Iesenbohn, bi’t Inkööpen un so wieder.

Mennige
Weetenschoplers seggt je, wat dat gor nix bringt – wat dat sogor gefährli weer,
weil dat den falschen Indruck ertüügen kunn, dat wi dordör seeker weern.

Annerlei.
Hest‘ den Plünn ni vör de Nees, denn gifft dat ’n Stroof. Dat mutt ick ook ni
hebben.

De
Karnevalsfrünnen ward de Maskenplicht jedenfalls freu’n. Un noch mehr ward de
Bankräubers düsse Entscheedung begrööten oder extreeme Demonstranten – wenn de
denn weller demonstreern dörft.

Nu is
dat je so, dat man de Masken oder den Schutz över Mund un Nees je in bestimmte
Situatschoon dreegen „mutt“, op de anner Sied dörft man ehr dreegen, wenn man „will“.
Dor kann man je in’t Nodinken komen: Keen sick in sien eegen’t Auto ni seeker
föhlt, dörft also ook mit sien Alldagsmaske op de Nees fohrn. Un wenn dat all
mokt, denn künnt all de Lüüd mit de Radarfall’n an de Stroot ehr Geschäft je
erstmol vergeeten. So is dat nu mol in düsse swore Tied. Wenn Krögers un
Putzbüddels nix verdeent, hebbt even ook de Blitzer-Minschen dormit to leeven,
dat se sick bilütten no’n anner Arbeid ümkieken mööt.

Ick meen
– ick kunn je so un so nix dorför, wenn ick to gau fohrn deh. Mien Brill
besleiht doch jümmers wegen de Maske un denn kann ick dat Tacho gor ni mehr
sehn.

Figeliensch
is dat mit de Masken in’t Gesicht ook, ruttofinnen, keen to de eegen‘ Famielje
heuert. Op’t Letzt‘ seggt man to sien Fruu, wenn de een in Arm nehm‘ will:
„Kinnt wi uns?“

Dor kann
ick blots all roden, in de näste Tied ’n besten nosichti to ween. Ni, dat de Scheedungsanwälte
noher noch Hochkonjuktur kriegt wegen de dorsten Plünn in’t Gesicht. Tscha. Mol
sehn, wat dor noch so allns kümmt. Ick sett jedenfalls erstmol weller mien
Alldagsmaske op un segg…

Im bwüffm
Wimm!

An un
för sick kann man je meist ni glööven, wat in de letzten poor Weeken so afgohn
is, bi uns in’t Land. De Regeerung hett seggt, „mokt de Restaurants to“, un zack –
wurrn de Restaurants tomokt.

De
Regeerung hett seggt, „goht ni mehr in’t Theoter, ni mehr in’t Kino, ni mehr
no’n Senior’nkaffe, ni mehr in de Disko, ni mehr op Konzerte“ un so wieder, un
zack – is överall dor keeneen mehr hengohn.

Dösig,
ne. Dösig dorüm, weil wi – also tominst veele vun uns – sünst je jümmers, wenn
vun de Regeerung wat Frisched kümmt, dinkt: „Na, ju wüllt uns doch veräppeln.“

Un denn
fangt natüürli ook de Oppositschoon düchti dat quarken an, vun wegen, dat is
doch allns blots Bedruch, dat hebbt se fröher doch al versöcht dör de
Achterdöör intoföhrn, un so wieder.

Overs
dütmol – nix. All de Restaurants un Theoters un Putzbüddels un so hebbt oarti tomokt
un de Oppositschoon hett seggt: „Jo, dat is allns richti, wat de Regeerung
seggt.“ Jens Spahn hett sogor seggt, dat mennige vun sien Entscheedung‘, sick achteran
veellicht as falsch rutstelln ward. De hett de Wohrheit seggt! Un dat as
Politiker!

Wat is
denn mitmol los mit uns? Wi sünd je ni blots dat Volk vun de Dichters un
Dinkers. Wi sünd je ook dat gnegeligste Volk, dat op’t heuchste Niveau jault.
Normolerwies. In de vörigen Weeken hebbt wi je gor keen Klischee mehr utfüllt,
dat man uns sünst noseggt.

Overs
töövt man af. So langsom kümmt wi weller in Fohrt. So langsom smitt sick ook
Regeerung un Oppositschoon weller allerhand Gemeinheiten vör un Markus Söder
fangt weller an op jeden to schimpen, annerlei wat dat Fründ oder Fiend is.

Dorüm
fangt dat Volk sick ook langsom weller an beter to föhln.

Dat is
bi uns vun de Kinnertied nobleeven: Wenn wi weent hebbt, keem een, tomeist uns
Mudder, un de hett uns op’n Arm nohm bet wi weller ruhiger wurrn un tofreeden
weern. Un dat is jümmers noch so: Mehr as twee Monot‘ holt wi dat eenfach ni
ut, wenn wi ni op’n Arm nohm ward – un wenn dat blots vun de Regeerung is…

In
düssen Sinn

An un
för sick kann man je meist ni glööven, wat in de letzten poor Weeken so afgohn
is, bi uns in’t Land. De Regeerung hett seggt, „mokt de Restaurants to“, un zack –
wurrn de Restaurants tomokt.

De
Regeerung hett seggt, „goht ni mehr in’t Theoter, ni mehr in’t Kino, ni mehr
no’n Senior’nkaffe, ni mehr in de Disko, ni mehr op Konzerte“ un so wieder, un
zack – is överall dor keeneen mehr hengohn.

Dösig,
ne. Dösig dorüm, weil wi – also tominst veele vun uns – sünst je jümmers, wenn
vun de Regeerung wat Frisched kümmt, dinkt: „Na, ju wüllt uns doch veräppeln.“

Un denn
fangt natüürli ook de Oppositschoon düchti dat quarken an, vun wegen, dat is
doch allns blots Bedruch, dat hebbt se fröher doch al versöcht dör de
Achterdöör intoföhrn, un so wieder.

Overs
dütmol – nix. All de Restaurants un Theoters un Putzbüddels un so hebbt oarti tomokt
un de Oppositschoon hett seggt: „Jo, dat is allns richti, wat de Regeerung
seggt.“ Jens Spahn hett sogor seggt, dat mennige vun sien Entscheedung‘, sick achteran
veellicht as falsch rutstelln ward. De hett de Wohrheit seggt! Un dat as
Politiker!

Wat is
denn mitmol los mit uns? Wi sünd je ni blots dat Volk vun de Dichters un
Dinkers. Wi sünd je ook dat gnegeligste Volk, dat op’t heuchste Niveau jault.
Normolerwies. In de vörigen Weeken hebbt wi je gor keen Klischee mehr utfüllt,
dat man uns sünst noseggt.

Overs
töövt man af. So langsom kümmt wi weller in Fohrt. So langsom smitt sick ook
Regeerung un Oppositschoon weller allerhand Gemeinheiten vör un Markus Söder
fangt weller an op jeden to schimpen, annerlei wat dat Fründ oder Fiend is.

Dorüm
fangt dat Volk sick ook langsom weller an beter to föhln.

Dat is
bi uns vun de Kinnertied nobleeven: Wenn wi weent hebbt, keem een, tomeist uns
Mudder, un de hett uns op’n Arm nohm bet wi weller ruhiger wurrn un tofreeden
weern. Un dat is jümmers noch so: Mehr as twee Monot‘ holt wi dat eenfach ni
ut, wenn wi ni op’n Arm nohm ward – un wenn dat blots vun de Regeerung is…

In
düssen Sinn

Jedet
Johr in Mai…

Bald is
je Mai, ne. De Maifüüers künnt wi düssed Johr je so tehmli vergeeten. Overs dat
gifft noch wat, dat jümmers in Mai kümmt. In de Norichten ward doröver
bericht‘: Zecken. So bummeli twee Weeken lang Zecken hier, Zecken dor. Jümmers
in Mai. Jedet Johr.

Nu sünd
wi je overs in ’n recht spezielle Tied. Dat is ’n Tied in de all ’n beten mehr
an’nanner dinkt un mehr op’nanner oppasst as sünst, so schull dat tominst ween.
Overs dat kann man je veellicht ook op Tiern betrecken. Dorüm heff ick mol
versöcht, mi in so’n Zecke rintodinken. Dat gifft Zecken, de kümmt fief Johr
ohn‘ wat to eeten ut. Fief Johr! Ick warr no fief Stünnen al zappeli. Af un to
sogor al no fief Minuten.

Overs
irgendwann mutt also ook so’n Zecke wat eeten. An leevsten mach se dat, wat wi
as Swatsuuer kinnt. Un ehr is annerlei, wonehm se ehr Eeten herkriegt. Vun ’n
Koh, vun ’n Hund, vun ’n Katt oder ook vun ’n Minsch. Dor mokt se keen
Ünnerscheed. „Dat Oog itt mit“, dat gült för ehr ni. Se bruukt keen Dischdeek
un ’n Kändelleit-Dinner un sowat. Blots satt will se warrn.

Nu hebbt
Zecken overs ’n recht dösige Oart to
eeten. Se steekt nömli glieks den ganzen Kopp in dat rin, wat se eeten wüllt.

Un dor is ook de Hooken an de Sook.

De, in de Zecken ehrn
Kopp rinsteekt, möögt jüst dat in de Regel nömli överhaupt ni hebben –
besünners Minschen verstoht dor keen Spoß. Overs nu stellt sick mol vör, dat
Jüm sülms Zecken weern. Ju weern jüst bi’t Eeten
un mitmol kümmt dor so’n Minsch, gniedelt an Ju’n Hals rüm un ritt Jüm, wenn
dat ganz slimm kümmt, den Mors direkt achter’n Kopp af. Tscha. Denn – wurr ick
seggen – weer de Dag versaut.

Dorüm:
Wenn ick in Mai mol weller ’n Zecke an mi oder an een vun uns Katten wies warr,
denn riet ick ehr ni eenfach rut. Ick warr erstmol ’n beten över dat lütte Tier
nodinken. Overs denn warr ick de Zecke wohrschienli doch den Dag versau’n. Ick
deel mien Eeeten twor gern, overs ni, wenn dat al in mi bin is. Wat to veel is, is
to veel. Dat mutt man ook as Zecke verstohn…

In
düssen Sinn

Jedet
Johr in Mai…

Bald is
je Mai, ne. De Maifüüers künnt wi düssed Johr je so tehmli vergeeten. Overs dat
gifft noch wat, dat jümmers in Mai kümmt. In de Norichten ward doröver
bericht‘: Zecken. So bummeli twee Weeken lang Zecken hier, Zecken dor. Jümmers
in Mai. Jedet Johr.

Nu sünd
wi je overs in ’n recht spezielle Tied. Dat is ’n Tied in de all ’n beten mehr
an’nanner dinkt un mehr op’nanner oppasst as sünst, so schull dat tominst ween.
Overs dat kann man je veellicht ook op Tiern betrecken. Dorüm heff ick mol
versöcht, mi in so’n Zecke rintodinken. Dat gifft Zecken, de kümmt fief Johr
ohn‘ wat to eeten ut. Fief Johr! Ick warr no fief Stünnen al zappeli. Af un to
sogor al no fief Minuten.

Overs
irgendwann mutt also ook so’n Zecke wat eeten. An leevsten mach se dat, wat wi
as Swatsuuer kinnt. Un ehr is annerlei, wonehm se ehr Eeten herkriegt. Vun ’n
Koh, vun ’n Hund, vun ’n Katt oder ook vun ’n Minsch. Dor mokt se keen
Ünnerscheed. „Dat Oog itt mit“, dat gült för ehr ni. Se bruukt keen Dischdeek
un ’n Kändelleit-Dinner un sowat. Blots satt will se warrn.

Nu hebbt
Zecken overs ’n recht dösige Oart to
eeten. Se steekt nömli glieks den ganzen Kopp in dat rin, wat se eeten wüllt.

Un dor is ook de Hooken an de Sook.

De, in de Zecken ehrn
Kopp rinsteekt, möögt jüst dat in de Regel nömli överhaupt ni hebben –
besünners Minschen verstoht dor keen Spoß. Overs nu stellt sick mol vör, dat
Jüm sülms Zecken weern. Ju weern jüst bi’t Eeten
un mitmol kümmt dor so’n Minsch, gniedelt an Ju’n Hals rüm un ritt Jüm, wenn
dat ganz slimm kümmt, den Mors direkt achter’n Kopp af. Tscha. Denn – wurr ick
seggen – weer de Dag versaut.

Dorüm:
Wenn ick in Mai mol weller ’n Zecke an mi oder an een vun uns Katten wies warr,
denn riet ick ehr ni eenfach rut. Ick warr erstmol ’n beten över dat lütte Tier
nodinken. Overs denn warr ick de Zecke wohrschienli doch den Dag versau’n. Ick
deel mien Eeeten twor gern, overs ni, wenn dat al in mi bin is. Wat to veel is, is
to veel. Dat mutt man ook as Zecke verstohn…

In
düssen Sinn