Tscha,
ick warr ook ni jünger. Un mennigmol ertapp‘ ick mi sogor dorbi, dat ick mit
so’n anstännige Portschoon Nostalgie an fröher dink.

Dorbi
ward mi klor, dat ick mi düchti verännert heff. Ni blots dat Utsehn is anners,
ook de Hormone sünd ni mehr dat, wat se mol weern.

As ick
so mang 15 un 20 Johr jung weer, kunn ick an mennige Doog an nix anners dinken
as an ’n Deern in de ick mi jüst verkeeken harr. Düsse Gedanken hebbt alls
annere blockeert, as wenn dor ’n Feller uthokt weer.

Un wenn
dat Fröhjohr keem un de Plünn‘ vun de Deerns körter wurrn, weer dat ganz un gor
vörbi mit dat Dinken. Dor hung mi blots noch de Tung rut un ick heff mi tiert
as so’n Hohn op’n Misthuupen, de Indruck op de Heuner moken wull.

Intwüschen
is dat recht wat weniger worrn. Dat is op de een Sied good, denn mit dat Dinken
klappt dat recht wat beter. Op de anner Sied weer dat overs doch ’n scheuned
Geföhl, wenn dat Bloot so richti togang keem.

Dor heff
ick annerletzt ook mit ’n Kumpel över snackt.

Bi em
weer dat jüst so, un as he noch in de Lehr‘ ween is, dor is he jümmers mit sien
Mofa no de Berufsschool fohrt. Un an een vun düsse Doog stunnen jüst all de
schmucken Deerns vör de School, de Putzbüddel lehrn wulln.

Mien
Kolleg – ick nööm em eenfach mol Sönke – hett de Deerns al vun wieden sehn. Un
nu wull he ganz elegant mit sien Mofa üm de Eck un an ehr vörbi fohrn. „Cool“
schull dat natüürli utsehn.

Nu weer
overs bi sien Mofa jüst dat Pedol ünnen, dat op de Binnensied vun de Kurv seet.
De Pedol hett Grundkontakt kreegen un Sönke hett sick düchti op’n Sabbel leggt.
Nu weer seeker, dat he de ganze Opmarksomkeit vun de Deerns op sick trocken
harr. Overs afkreegen hett he keen vun de Dorsten.

No dat
he mi dat vertellt hett, säh Sönke: „Ick harr man leever bi de Krankenswestern
vörbifohrn schullt.“

Jo,
achteran is man jümmers klööger.

Leevde
is doch wat Herrliched, dor hett man erst Hartkloppen un loter ook noch wat to
lachen…

In
düssen Sinn

Tscha,
ick warr ook ni jünger. Un mennigmol ertapp‘ ick mi sogor dorbi, dat ick mit
so’n anstännige Portschoon Nostalgie an fröher dink.

Dorbi
ward mi klor, dat ick mi düchti verännert heff. Ni blots dat Utsehn is anners,
ook de Hormone sünd ni mehr dat, wat se mol weern.

As ick
so mang 15 un 20 Johr jung weer, kunn ick an mennige Doog an nix anners dinken
as an ’n Deern in de ick mi jüst verkeeken harr. Düsse Gedanken hebbt alls
annere blockeert, as wenn dor ’n Feller uthokt weer.

Un wenn
dat Fröhjohr keem un de Plünn‘ vun de Deerns körter wurrn, weer dat ganz un gor
vörbi mit dat Dinken. Dor hung mi blots noch de Tung rut un ick heff mi tiert
as so’n Hohn op’n Misthuupen, de Indruck op de Heuner moken wull.

Intwüschen
is dat recht wat weniger worrn. Dat is op de een Sied good, denn mit dat Dinken
klappt dat recht wat beter. Op de anner Sied weer dat overs doch ’n scheuned
Geföhl, wenn dat Bloot so richti togang keem.

Dor heff
ick annerletzt ook mit ’n Kumpel över snackt.

Bi em
weer dat jüst so, un as he noch in de Lehr‘ ween is, dor is he jümmers mit sien
Mofa no de Berufsschool fohrt. Un an een vun düsse Doog stunnen jüst all de
schmucken Deerns vör de School, de Putzbüddel lehrn wulln.

Mien
Kolleg – ick nööm em eenfach mol Sönke – hett de Deerns al vun wieden sehn. Un
nu wull he ganz elegant mit sien Mofa üm de Eck un an ehr vörbi fohrn. „Cool“
schull dat natüürli utsehn.

Nu weer
overs bi sien Mofa jüst dat Pedol ünnen, dat op de Binnensied vun de Kurv seet.
De Pedol hett Grundkontakt kreegen un Sönke hett sick düchti op’n Sabbel leggt.
Nu weer seeker, dat he de ganze Opmarksomkeit vun de Deerns op sick trocken
harr. Overs afkreegen hett he keen vun de Dorsten.

No dat
he mi dat vertellt hett, säh Sönke: „Ick harr man leever bi de Krankenswestern
vörbifohrn schullt.“

Jo,
achteran is man jümmers klööger.

Leevde
is doch wat Herrliched, dor hett man erst Hartkloppen un loter ook noch wat to
lachen…

In
düssen Sinn

Güstern,
also Himmelfohrt, heff ick mit’n poor Kollegen ’n Motorrad-Tour mokt. Op Moped hett
man je ni so’n dulle Ansteekungsgefohr. No St. Peter schull dat toerst gohn.
Dat is ’n scheune Streck‘. Kunnst overs vergeeten. In St. Peter keem wi ni rin.
Wegen Corona. Na jo, dat mutt man nehm as dat is. Denn sünd wi even annerwegens
henfohrt.

Is je
ook richti, dat so fein oppasst ward. An besten geiht man je blots ganz kort
för de Döör un holt sick ’n veellicht frischen Stuten un wat, dat man dor
opleggen kann. No’n Bäcker un’n Koopmann kann man je gohn mit ’n Maske vör’t
Muul.

Un denn
kann man sick to Huus vör’t Fernsehn setten un Football kieken.

Dat funn
ick ook so’n richti goode Entscheedung, dat de Bunnesliga ennli weller op’n Rosen
dörft. Football is nömli recht wat wichtiger as de Rest vun de Wirtschop.

Un wenn
man denn to Huus mit sien Stulle Bunnesliga kiekt, hett man „Brot un Speele“.
Dat kümmt mi irgenwie bekannt vör.

Overs,
tööv mol – weer dor ni ook wat vun wegen „Urlaub“ in de Norichten? Och jo, Heiko
Maas, de Butenminister will je, dat wi weller op Reisen goht. Ook in Italien un
Spanien schüllt wi Urlaub moken. Hä? Heff ick dor wat verkehrt verstohn? No St.
Peter un Büsum schall man ni, overs no Bella Italia un no de Spaniers to
fleegen is in Ordnung?

De
Bayern-Chef Markus Söder meent je, wi schulln leever in Düütschland Urlaub
moken. Dat wurr „Kraft dör Freude“ bring‘ – ach nä – „Freude för de Minschen“,
hett he dör sien blau-witte Maske seggt.

An un
för sick is dat je mehr ’n Thema för sien Kolleg‘ Horst Seehofer, unsen Heimatminister.

Tscha,
jedenfalls schüllt wi anschiend Urlaub moken. Denn künnt wi uns op ’n Wannerung
Flattermüüs in unsen scheun‘ düütschen Wald oder op’n chinesischen Weekenmart
bekieken.

De Idee dorachter
is wohrschienli, dat wi gau de näste Corona-Welle kriegt, dormit all de
leerigen Intensiv-Betten ennli vull ward.

Na jo,
Reisende schall man ni opholn. Overs ick fohr leever ’n beten Motorrad bi uns
in de Gegend, de Sprit is je ook jüst so günsti…

In
düssen Sinn

Autokino – dor weer doch mol wat… Ach jo, as ick noch lütt weer, stunn in Itzehoe blang de
B5 de Lienwand vun’t ole Autokino. Dat weer dormols overs al lang dicht.

Wat
genau so’n Autokino ween schull, dat heff ick dor noch ni wusst.

Erst
loter heff ick över’t Fernsehn denn rutfunnen wat dat weer: In so’n Oart Kino
is man mit sien Auto fohrt, is in Woog‘ sitten bleeven, hett ’n Luutspreeker
för’n Ton an’t Finster klemmt kreegen un kunn sick op de groote Lienwand ’n
Film bekieken.

Tomeist keem
dor junge Mannslüüd to Besöök, de jüst ehr ersted Auto harrn, dat natüürli
düchti opmotzt weer. Ehr’n ganzen Stolt weer dat. Op’n Bifohrersitz seet denn
ehr Fründin oder de Deern, de mol ehr Fründin warrn schull.

Un wenn
allns good leep, denn hett keen vun de beiden wat vun den Film mitkreegen. In
Würklichkeit sünd se nömli no’t Autokino kom‘, üm in Düstern to knutschen!

Nu weer
ick annerletzt ook in’t Autokino. In Itzehoe. Jo, dat gifft dat weller, overs
ni an de Steed, wonehm dat fröher weer, sünner op de Malzmüllerwiesen.

Mien
Madam harr ick ook mit. Overs knutscht hebbt wi ni. Dat weer je ook noch gor ni
düüster. Dorüm hebbt de Mehrsten Lüüd in de annern Autos ook ni knutscht. Wi
hebbt uns ganz oarti den Film över Udo Lindenberg ankeeken. De Ton keem ut‘
Autoradio. Un dat weer’n Problem. Bi moderne Autos kann man dat Radio ni
anmoken, wenn de Slötel ni steekt. Man mutt den Slötel so’n beten rümdreihn, so
even vör Zündung. Nu dinkt moderne Autos je overs mit. Se reekend overs ni
dromit, dat Frauchen oder Herrchen mit ehr no’t Kino will. Wenn de Slötel
steekt, denn dinkt so’n anstänniged Auto, dat de Fohrt glieks losgeiht. Dat
röppt so mennoige Assistenz-Süsteeme op’n Plon. Bi mennige Autos geiht ook dat
Licht an, weil se ni aftööven künnt dat de Reis‘ ennli losgeiht. In Kino is dat
ni so richti romantisch. Allns tosom ni.

Mi
dücht, in’t Autokino to fohrn, dat mööt wi erstmol weller lehrn – wi sülms un
uns Autos ook – eher dat mit keddelige Lippen un Hartkloppen heeten kann: Film
af…

In düssen
Sinn

Wwit mibw-wwkm…
Nä, so geiht dat ni. Wenn ick mien „Alldagsmaske“ opheff, denn besleiht mi
jümmers de Brill‘, un richti to verstohn bün ick ook ni. Also wech dormit – in
Oogenblick bün ick je allent.

Siet
Middeweeken mööt wi nu also ook bi uns ganz in Noorn Muulkörf dreegen. In Bus,
in de Iesenbohn, bi’t Inkööpen un so wieder.

Mennige
Weetenschoplers seggt je, wat dat gor nix bringt – wat dat sogor gefährli weer,
weil dat den falschen Indruck ertüügen kunn, dat wi dordör seeker weern.

Annerlei.
Hest‘ den Plünn ni vör de Nees, denn gifft dat ’n Stroof. Dat mutt ick ook ni
hebben.

De
Karnevalsfrünnen ward de Maskenplicht jedenfalls freu’n. Un noch mehr ward de
Bankräubers düsse Entscheedung begrööten oder extreeme Demonstranten – wenn de
denn weller demonstreern dörft.

Nu is
dat je so, dat man de Masken oder den Schutz över Mund un Nees je in bestimmte
Situatschoon dreegen „mutt“, op de anner Sied dörft man ehr dreegen, wenn man „will“.
Dor kann man je in’t Nodinken komen: Keen sick in sien eegen’t Auto ni seeker
föhlt, dörft also ook mit sien Alldagsmaske op de Nees fohrn. Un wenn dat all
mokt, denn künnt all de Lüüd mit de Radarfall’n an de Stroot ehr Geschäft je
erstmol vergeeten. So is dat nu mol in düsse swore Tied. Wenn Krögers un
Putzbüddels nix verdeent, hebbt even ook de Blitzer-Minschen dormit to leeven,
dat se sick bilütten no’n anner Arbeid ümkieken mööt.

Ick meen
– ick kunn je so un so nix dorför, wenn ick to gau fohrn deh. Mien Brill
besleiht doch jümmers wegen de Maske un denn kann ick dat Tacho gor ni mehr
sehn.

Figeliensch
is dat mit de Masken in’t Gesicht ook, ruttofinnen, keen to de eegen‘ Famielje
heuert. Op’t Letzt‘ seggt man to sien Fruu, wenn de een in Arm nehm‘ will:
„Kinnt wi uns?“

Dor kann
ick blots all roden, in de näste Tied ’n besten nosichti to ween. Ni, dat de Scheedungsanwälte
noher noch Hochkonjuktur kriegt wegen de dorsten Plünn in’t Gesicht. Tscha. Mol
sehn, wat dor noch so allns kümmt. Ick sett jedenfalls erstmol weller mien
Alldagsmaske op un segg…

Im bwüffm
Wimm!