„Krrrrrrr…“ Oh, dat heuert sick ni good an. Veellicht harr ick dat al fröher marken kunnt. Overs as ut mien Computer blots noch düssed ungesunne Rappeln keem, wurr mi doch ’n beten dösig toweeg. Erstmol utmoken den Kassen. Is wohrschienli beter. Overs denn, as ick den Apparot weller hochfohrn wull, harr mien Reekner dor keen Lust mehr to.

De Fastpladde weer in Dutt. Ganz langsom wurr ut dat dösige Gefööhl richtige Panik. De Mehrsten vun all de Geschichen, de ick mi utdacht heff, all mien elektroonische Post un – oh nää – veele Fotos, ook ut de Tied, as de Kinner noch lütt weern, sünd op de dorste Fastpladde ween, de nu blots noch „krrrr“ mokt hett.

Jo, ick weet, man schall sien Daten je seekern. Overs wat is, wenn ook de Datenseekerung mitmol blots noch „krrr“ mokt?

Ick will nu ni ganz so deep in de Materie instiegen, mit de ick no dat Malleur to dohn harr, overs jüst dat is mi passeert. Allns, wat ick so fein in all de elektroonischen Ordners harr, weer wech. Erstmol.

Dat Mehrste heff ick to’n Glück overs op’t Letzt‘ doch noch retten kunnt. Dat is mi tehmli düüer to stohn kom‘, un wat mi dat an Nerven kost‘ hett, dor mach ick gor ni över nodinken. Nu löppt dat weller. Mit’n – angevli – betere Datenseekerung. Ick lot mi mol överraschen.

Bi’t Oprüüm full mi denn overs ’n knidderigen Zeddel in de Hand. Op den Zeddel stunn: „Melk, Botter, Schinken“ un „Schiethuuspoppier“.

Dat weer ’n oln Inkoopszeddel, bummeli teihn Johr old. Dor wurr mi wat klor: So’n Zeddel kann man den Strom ni afdreihn. De mokt ook ni „krrr“, sünnern blifft eenfach dor, bet man em wechsmitt. Un haut man in Steen, wat man sick marken will, so as de oln Ägüpters, denn kann man dat sogor no fiefduusend Johr noch lesen, wenn man denn so lang gesund blifft.

Nä, ick kom nun ni mit so‘n Snack, vun wegen, dat fröher allns beter weer. Wenn wi uns overs blots noch op de Elektroonik verloten doht, denn weet wi bald gor ni mehr, wat fröher mol ween is. Dorüm bün ick froh, dat düsse Geschicht op Poppier in de Zeidung steiht. Denn de mokt ni „krrrrr“…

In düssen Sinn

Tscha, nu sitt ick hier in mien Home-Office. Dat schall ick je ook. Wegen de Viren. „Viren“, dat heuert sick je al an, as so’n gefährliched Rieder-Volk vun fröher. De Mongolen ünner Dschingis Khan, de Hunnen ünner Attila un de Viren – wohrschienli ünner Karl Lauterbach – dat sünd allns Bagaluten vör de man sick vörsehn mutt.

Un de Viren wüllt se nu mit düssed Home-Office den Wind afdreihn. Home-Office, dat kümmt je ut‘ Ingelsche. Home heet „Tohuus“ oder ook „to Huus“, un Office, dat heet Büro. To-Huus-Büro also.

Dorbi dinkt man in de Regeerung je besünners an all de, de in düsse Büros an arbeiden sünd, wo hunnert Lüüd in een grooten Ruum sitten doht.

Nu weer ick je nieschierig. Ick heff mol keeken, wo veel Lüüd in Düütschland överhaupt in’t Büro arbeiden doht. Un dat sünd good twee Millioon Arbeidnehmers. Und durvun arbeidt 15 Perzent in Büros in de mehr as fief Lüüd sitt, also rund dreehunnertduusend vun 83 Millioon. De kunnen nu – theoretisch – mit ehr’n Computer över’t Internet vun to Huus ut arbeiden. Dat wüllt overs veele Arbeidgeevers ni, weil se ni wüllt, dat „sensible Daten“ bi Hein Mück in de Stuuv opwohrt ward.

Ganz henhaun ward dat also ni. Wat is overs mit de annern? Mit de fief Millioon to’n Bispeel, de in de Industrie arbeidt? De künnt ehr’n Werksdeel wiss ni mit no Huus nehm. Bi’t Personol in Supermart süht dat ni anners ut, un bi de Beschäftigten in de Krankenhüüs un in de Pleege.

Un wat is mit de, de den Müll afholt, de Zeidung‘ druckt, de Kraftwerke an’t loopen hölt un de, de all dat Eeten in all de Dosen steekt?

Tscha, dat is ni so eenfach, ne. Man kümmt je ook eher an den Zaubertrank ut Asterix un Obelix ran, as an de Impstoffe, vun de so veel snackt ward.

Un wat mokt wi eegentli, wenn noch mol so’n Virus kümmt? Ick weet dat ni. Ick weet ook ni, wat richti oder falsch is. Overs ick warr mi dor denn ook mien Gedanken över moken – in mien To-Huus-Büro, in dat ick je ook denn sitt, wenn de Regeerung uns ni jüst in’t Home-Office hebben will…

In düssen Sinn

Dithmarschen is mang Eider, Kanol un de Nordsee je ’n Insel, ne. Un dat ward wi in Tokunft noch veel düller marken.

De Spundwänne an 15 Fähr’n över’n Nord-Ostsee-Konol, de de Rampen hölt sünd je in Dutt.

Schwore Lastwogens un sowat dörft dor an un för sick al ni mehr röverfohrn.

Dat hebbt de Fohrers vun de sworen Fohrtüüch blots noch ni wusst. Dor stunnen nömli keen Schiller an de Fähr‘n. Un so’n Schild optostelln, dat is bannig fiegeliensch.

Worüm dat so is, dat hett ’n Mitarbeider vun’t WSA in‘t Fernsehn vertellt. Man dörft nömli ni eenfach so Verkehrsschiller an de Stroot stelln. Dor is de Kreis för tostänni.

Üm sülms Henwies-Schiller optostelln hett man overs erst de „erforderlichen Afsprooken oder Genehmigung‘ inholn musst“. Anners utdrückt: De Afsprooken hett man so dreepen musst, „dat keen Genehmigung‘ sünnern blots Afsprooken erforderli sünd“.

Dat hett de Mann in’t Fernsehn so’n beten krüptisch seggt. Un man kunn em ansehn, dat em dat keen grooten Spooß mokt hett, för de Kamera to stohn. Overs dat heuert nu mol to sein Beruf un dor mutt he even hendör.

Un dormit dörft dat WSA sick nu sülms Schiller moln oder drucken – wat je ook sien Tied bruukt. Jungedi. Dat niede Johr is noch gor ni richti ingang, dor dreiht de Bürokraten al weller so richti op.

Wenn man so veel Energie un Engaschemang in dat Repareern vun de Spundwänne steeken wurr as in dat inholn vun Afsprooken, dormit man keen Genehmigung to’n Schiller moln brukt, denn weer de Sook al vun Disch un de Verkehr kunn rull’n.

Dat ward overs noch Johrn duuern, bet de erste Bagger bi de Fähranleggers dat Rieten anfangt.

Un bet dorhen blievt wi op uns‘ Insel Dithmarschen even ünner uns.

Overs lot man. Bald dörft wi wohrschschienli so un so ni mehr wieder as 15 Kilometer vun’t Huus wech, un denn bruukt wi de Fähr’n ook ni mehr. Tscha, mennige Sooken regelt sick ganz vun alleent, wenn man blots Geduld hett…

 In düssen Sinn

Jungedi.
So liesen as dat hüüt Obend ward, sünd wi wohrschienli noch nie in’ niedet Johr
rutscht, denn liekers dat an so veele Steeden knallt un ballert hett, kümmt dat
näste Johr ohn‘ grooted Füüerwark.

Ick wull
mi je an un för sick erst 2021 trüchmellen, overs nu will ick doch noch mol
so’n poor Wöörd in’t ole Johr loten – in düssed dösige Johr, in dat man morns
oftmols ni wusst hett, wat man obends noch dörft. Blots een Sook is siet April
gliek bleeven: Jümmers an Mondag hett man uns vertellt, dat de Tohln vun de
Infektschoon‘ sieder weern, weil an’t Weekenenn ni so veel test‘ un ook ni
allns övermiddelt worrn is. Jeden Mondag. Siet April. 39 Mol. Jümmers desülbige
Satz – so opseggt, as weer dat dat erste Mol. De mokt Sesamstroot mit uns!

De
Bunneskanzler, Fruu Merkel, freut sick wiss ook al dorop, dat se in‘ nästen
Harvst ennli ehrn Schrievdisch utrüüm dörft.

Un bet dorhen
striedt sick ’n poor annere doröver, wat man veellicht ook as Mann
BunneskanzlerIN warrn kann, vun wegen de Fruunquote in Föhrungspositschoon un
so. Dor weer doch mol wat…

Na jo,
weenstern op’n Chefsessel vun Merkel ehr Partei sitt je noch’n Fruu: AKK. Och
nä, de is je ook bald wech.

Veellicht
kunnen Frie’ch Merz un Armin Laschet sick je as Fruunslüüd verkleeden, so as
Harald Juhnke un Eddie Arent fröher. Un Söder, Scholz, Habeck, Gauland un
Lindner glieks dorto. Overs lot man, de Jungs ward dat mit de Fruunquote al trechbeugen.
Weenstern dor, wo se sülms ni in Vörstand wüllt.

Tominst
hett ’n Fruu de erste Sprütt mit den Impstoff in Arm kreegen. Edith Kwoizalla
ut Sachsen-Anhalt.

Dat is
overs ook weller verkehrt ween. Spahn, unsen Gesundheits-Jens is meist de
Feller ut’n Hoot flogen. He hett seggt, dat weer „to fröh“ ween, mit dat dorste
Impen.

Also nu hol overs mol op, Herr Spahn, Fruu Kwoizalla is 101 Johr old. Mi dücht, dat se de Sprütt keen
Minut’ to fröh kreegen hett!

Muttst
di wunnern, op wat de Lüüd so kümmt, ne. Mol sehn, wat ehr nästed Johr noch allns
infallt.

Un bet
wi dat to sehn kriegt, wünsch ick Jüm erstmol ’n gooden Rutsch…

In
düssen Sinn

To mi
hett mol een seggt, dat ick ’n „Querdinker“ weer. Dor heff ick mi bannig to
freut, ’n gröttered Kompliment kunn man mi meist ni moken.

Wenn man
düsse Doog overs as Querdinker beteekend ward, denn is dormit wat ganz anners
meent. Een vun de Demonstranten, de in Momang op de Strooten goht, is je op de
Idee kom‘, sick un sien Frünnen as Querdinkers to beteeken. Dor harr he overs
vörher mol bi Wikipedia oder so nokieken schullt, üm ruttofinnen, wat
querdinken eegentli heet, eher he dat scheune Woord kaputt mokt hett.

Dat wat
vun de Kritikers an de Corona-Regeln seggt ward, hett je gor nix mit Querdinken
to kriegen, sünnern blots mit „Dorgegen ween“. Ick heff je gor nix gegen Lüüd,
de gegen düt un dat sünd.

Overs nu
ward all, de gegen de Corona-Regeln sünd un dorgegen, dat anduuernd wat an’t
Parlament vörbi entscheed ward mit all de annern de gegen wat anners sünd, in
een Putt smeeten. De, de gegen de Regeerung sünd to’n Bispeel un de, de gegen
Utlänners sünd un dösiged Tüch vertellt, weil se in de School ni oppasst hebbt,
jüst so. Un all tosom fot‘ man nu mehr oder minner ünner „Querdinkers“ tosom.
Dat is ’n Frechheit! De schüllt uns dat Woord trüchgeeven.

Wat
schall man denn nu to de echten Querdinkers seggen? Dat fangt al bi König
Salomon in de Bibel an. De mit de beiden Fruunslüüd, de sick üm ’n Kind an
strieden weern. De König harr je ook ’n Indizienprozess ingang bringen kunnt,
de no dree Johr opwiest harr, wülk vun de beiden wohrschienli de Mudder weer.
Dör sien Vörslag dat Kind dörtosnieden un optodeeln, hett sick dat in twee
Minuten ohn‘ Ünnersöökungsutschuss opklort. Jo, Salomon harr den Bogen mit dat
Querdinken würkli rut!

Overs för
dat Querdinken mööt wi uns nu anschiend ’n frisched Woord utklabüstern. Ick bün
nu al gespannt, wat wi in Tokunft to dat seggen ward, to dat wi fröher
Querdinken seggt hebbt.

Liekers
is dat schodt üm dat Woord. Un jüst nu kunnen wi würkli ’n poor „echte“
Querdinkers bruuken… 

In
düssen Sinn