So, Lüüd. Ick glööv, dat ick so’n ganz groote Sook op de Spoor bün. Ick glööv nömli, dat de Bedrievers vun Autowaschanlogen un de Vogelwelt ünner een Deek steeken doht.

Veelicht is Jüm dat je ook al mol opfulln. Mi jedenfalls is dat al mehrmols opfulln. Wenn ick mien Auto nömli mol ’n Week oder länger ni waschen doh, denn süht man dor dröögen Modder achter de Kotflügels, de ganze Woog‘ is vull mit Stoff, in düsse Tied ook mit Polln un – wenn ick mol ünner ’n Linn‘ parkt hett – mit lütte Droopens, de düller backt as all de Kleevestifte, de man in Supermart kööpen kann.

Un denn sünd dor noch so veer oder fief Placken op, de de Vogels ut’n Mors fulln loten hebbt.

Tööv ick noch twee Weeken, denn sünd dat ook ni veel mehr Vogelschiet-Plackens.

Un lot ick mi teihn Weeken tied, denn ward dat Auto twor ni reiner overs de Vogelschiet-Plackens ward ook ni würkli mehr.

Mi kümmt dat meist vör, as wenn de Piepmätze keen Lust mehr hebbt op mien Woog to schieten, wenn se dat al markeert hebbt.

Fohr ick mien Auto overs in de Waschanlog‘, so dat dat weller richti schmuck utsüht, denn duuert dat keen halven Dag, bet de Vogels weller to’n Angriff övergoht.

As de Bombers lött se denn allns falln, wat se in sick hebbt.

Is dat Auto so und so al schieti, denn fleegt se annerwegens hen, üm sick to erleichtern.

Wo kann dat angohn? Dor steekt doch ’n Süsteem achter, oder wat?

Un wenn dat würkli so ween schull, dat de Vogels sick mit de Bedrievers vun de Auto-Waschanlogen tosondohn hebbt, denn weer ick dorför, dat man dor mol ümstüüert. Kunn man de Vogelwelt ni dorto bringen sick mit annere Geschäfsberieke to verbünnen? Wo weer dat to’n Bispeel mit de Sanitär-Industrie, also mit de Herstellers vun Toletten un vun mi ut ook mit ’n Afwotervarband?

Wenn de Vogels mömli statt de Autos to bombardeern, ganz normol op Klo gohn oder beter geseggt fleegen dehn, denn wurr ick ehr sogor dat Finster vun de Bod’stuv oploten…

 In düssen Sinn

Vör ’n poor Weeken hebbt wi bi uns to Huus ’n niedet Sofa kreegen.

Un dat fung so an: In uns‘ Stuuv stunn ’n schmucked raudet Sofa. Över Eck, so dat dor fief Lüüd op sitten oder twee op liggen kunn‘. Mit so’n scheun‘ plüschigen Stoff betrocken, meist so as dat raude Sofa bi de Sennung „DAS!“ in’t drütte Programm. Dat Sofa stunn dor al siet veele Johrn, un ick kunn mi jeden Dag doran freun‘ weil dat jümmers noch so schmuck utsehn hett.

Mien Fruu fung overs irgendwann in’t vörige Johr dormit an, dat wi so langsom mol ’n frisched Sofa bruuken wurrn. Ick kunn ni so recht verstohn worüm. Dat weer ni afwetzt, ni placki un ook sünst weer dor nix mit los.

Liekers keem dat Thema jümmers weller mol op. Wi sünd denn sogor no Hamborg fohrt, üm uns annere Sofas to bekieken. Dor keem overs nix bi rut, weil keen Sofa so schmuck utsehn hett as dat, dat bi uns to Huus stunn oder weil de Afmeetung‘ vun de annern Sofas ni passt hebbt.

Liekers hett de dorste Sofa-Thematik  ünnerschwellig jümmers weller mol ’n Rull speelt. Mien Fruu weer för ’n niedet Sofa un uns Deern ook. Uns Jung un ick wulln dat Ole beholn.

Irgendwann heff ick denn no all dat Diskuteern seggt, dat mi dat annerlei is, wat för’n Sofa in uns‘ Stuuv steiht.

Dormit seh dat Stimmungsbild so ut: Twee Jo-Stimm‘, een Nä-Stimm‘ un ick heff mi entholn.

Op’t Letzt hett mien Fruu denn’n frisched Sofa in’t Internet bestellt. Dat scheune raude Sofa hebbt wi verschinkt. De Lüüd hebbt Slang stohn üm dat to kriegen.

Un denn keem de Dag: Dat niede Sofa keem an un wurr vun de Leeveranten in uns Stuuv sleept. As ick denn obends no Huus keem, stunn dat dor. Un op dat Sofa, dat so gor ni in uns Stuuv passen wull, weer mien Fruu. Half an sitten, half an liggen. Anners geit dat op dat dorste unförmige Möbel nömli gor ni. Un se hett so fürchterli unglückli utsehn.

„Jo“, hett se seggt, „du hest Recht hatt. Lach mi man ruhi ut.“ Ick heff ehr overs ni utlacht.

Liekers heff ick eenmol mehr begreepen, dat de Demokratie, so good se ook is, een bilütten doch düchti in Mors bieten kann…

In düssen Sinn

Vör ’n poor Weeken hebbt wi bi uns to Huus ’n niedet Sofa kreegen.

Un dat fung so an: In uns‘ Stuuv stunn ’n schmucked raudet Sofa. Över Eck, so dat dor fief Lüüd op sitten oder twee op liggen kunn‘. Mit so’n scheun‘ plüschigen Stoff betrocken, meist so as dat raude Sofa bi de Sennung „DAS!“ in’t drütte Programm. Dat Sofa stunn dor al siet veele Johrn, un ick kunn mi jeden Dag doran freun‘ weil dat jümmers noch so schmuck utsehn hett.

Mien Fruu fung overs irgendwann in’t vörige Johr dormit an, dat wi so langsom mol ’n frisched Sofa bruuken wurrn. Ick kunn ni so recht verstohn worüm. Dat weer ni afwetzt, ni placki un ook sünst weer dor nix mit los.

Liekers keem dat Thema jümmers weller mol op. Wi sünd denn sogor no Hamborg fohrt, üm uns annere Sofas to bekieken. Dor keem overs nix bi rut, weil keen Sofa so schmuck utsehn hett as dat, dat bi uns to Huus stunn oder weil de Afmeetung‘ vun de annern Sofas ni passt hebbt.

Liekers hett de dorste Sofa-Thematik  ünnerschwellig jümmers weller mol ’n Rull speelt. Mien Fruu weer för ’n niedet Sofa un uns Deern ook. Uns Jung un ick wulln dat Ole beholn.

Irgendwann heff ick denn no all dat Diskuteern seggt, dat mi dat annerlei is, wat för’n Sofa in uns‘ Stuuv steiht.

Dormit seh dat Stimmungsbild so ut: Twee Jo-Stimm‘, een Nä-Stimm‘ un ick heff mi entholn.

Op’t Letzt hett mien Fruu denn’n frisched Sofa in’t Internet bestellt. Dat scheune raude Sofa hebbt wi verschinkt. De Lüüd hebbt Slang stohn üm dat to kriegen.

Un denn keem de Dag: Dat niede Sofa keem an un wurr vun de Leeveranten in uns Stuuv sleept. As ick denn obends no Huus keem, stunn dat dor. Un op dat Sofa, dat so gor ni in uns Stuuv passen wull, weer mien Fruu. Half an sitten, half an liggen. Anners geit dat op dat dorste unförmige Möbel nömli gor ni. Un se hett so fürchterli unglückli utsehn.

„Jo“, hett se seggt, „du hest Recht hatt. Lach mi man ruhi ut.“ Ick heff ehr overs ni utlacht.

Liekers heff ick eenmol mehr begreepen, dat de Demokratie, so good se ook is, een bilütten doch düchti in Mors bieten kann…

In düssen Sinn

Annerletzt stunn ick an‘ Waldrand. Dor heff ick mi erstmol gor nix wieder bi dacht. Denn overs heff ick wat heuert, wat ick toletzt vöriged Johr üm düsse Tied heuert heff:

„Kuckuck“ heff ick heuert.

Ick heff mi al öfters Gedanken över de Vogels mokt, de so roopen doht.

Ick heff dorüm över ehr nodacht, weil ick eenfach ni verstohn kann, worüm Kuckucks „kuckuck“ röppt. Kuckucks leggt ehr Eier je bekanntli in fremme Nester un denn sünd se trech mit de Öllernschop. Keeneen vertellt düsse Vogels, dat se loter „kuckuck“ roopen schüllt oder dat se ehr Eier loter in fremme Nester leggen schüllt.

Dat nöömt sick „Instinkt“. Un Instinkt is ’n Woord dat Biologen bruukt wenn se ni würkli weet, worüm Tiern sick so verhölt, as se dat doht.

Na jo. Man mutt je ook ni jümmers allns verstohn.

Nu gifft dat ünner uns je ni blots de ganz Gewöhnlichen, sünnern ook Experten un Spezialisten. Un vun Experten un Spezialisten will man natüürli weeten, worüm düt un dat so is, as dat is. Anners weern se jüst so weni Experten as dat se Spezialisten weern. Un vun de Experten un Spezialisten will man denn je ook weeten, wat in Tokunft passeert. Un wenn man ehr froogt, denn seggt de Experten un Spezialisten: So un so ward dat vörutsichtli kom‘. Dorför ward se je ook betohlt.

Un wenn dat anners kümmt, denn frogt man desülbigen Experten un Spezialisten, wat scheev loopen is. Op düsse Froog vertellt se denn, dat se je gor ni wusst hebbt, dat se förher ni ohn‘ kunn, wat sick in de Twüschentied todreegen wurr. Un se hebbt dat allns je so un so blots seggt, weil ehr so’n schmucked Honorar anboden worrn is. Dat Honorar hebbt se ook good wech.

Un se ward ook in Tokunft ehr Honorar kriegen – eenmol vör un eenmol no de Prognosen. Dor staunt de Laie un de Fachmann freut sick. Vogels kinnt so’n verrückten Krom ni. De mokt sick ni mol veel Gedanken doröver, wenn een Küken veel grötter is as de annern. De ward eenfach mit dörfodert. Denn wo dat dösige Küken in’t Nest kom‘ is, dat ook noch so anners piept, dat weet so un so blots de Kuckuck… 

In düssen Sinn

Annerletzt stunn ick an‘ Waldrand. Dor heff ick mi erstmol gor nix wieder bi dacht. Denn overs heff ick wat heuert, wat ick toletzt vöriged Johr üm düsse Tied heuert heff:

„Kuckuck“ heff ick heuert.

Ick heff mi al öfters Gedanken över de Vogels mokt, de so roopen doht.

Ick heff dorüm över ehr nodacht, weil ick eenfach ni verstohn kann, worüm Kuckucks „kuckuck“ röppt. Kuckucks leggt ehr Eier je bekanntli in fremme Nester un denn sünd se trech mit de Öllernschop. Keeneen vertellt düsse Vogels, dat se loter „kuckuck“ roopen schüllt oder dat se ehr Eier loter in fremme Nester leggen schüllt.

Dat nöömt sick „Instinkt“. Un Instinkt is ’n Woord dat Biologen bruukt wenn se ni würkli weet, worüm Tiern sick so verhölt, as se dat doht.

Na jo. Man mutt je ook ni jümmers allns verstohn.

Nu gifft dat ünner uns je ni blots de ganz Gewöhnlichen, sünnern ook Experten un Spezialisten. Un vun Experten un Spezialisten will man natüürli weeten, worüm düt un dat so is, as dat is. Anners weern se jüst so weni Experten as dat se Spezialisten weern. Un vun de Experten un Spezialisten will man denn je ook weeten, wat in Tokunft passeert. Un wenn man ehr froogt, denn seggt de Experten un Spezialisten: So un so ward dat vörutsichtli kom‘. Dorför ward se je ook betohlt.

Un wenn dat anners kümmt, denn frogt man desülbigen Experten un Spezialisten, wat scheev loopen is. Op düsse Froog vertellt se denn, dat se je gor ni wusst hebbt, dat se förher ni ohn‘ kunn, wat sick in de Twüschentied todreegen wurr. Un se hebbt dat allns je so un so blots seggt, weil ehr so’n schmucked Honorar anboden worrn is. Dat Honorar hebbt se ook good wech.

Un se ward ook in Tokunft ehr Honorar kriegen – eenmol vör un eenmol no de Prognosen. Dor staunt de Laie un de Fachmann freut sick. Vogels kinnt so’n verrückten Krom ni. De mokt sick ni mol veel Gedanken doröver, wenn een Küken veel grötter is as de annern. De ward eenfach mit dörfodert. Denn wo dat dösige Küken in’t Nest kom‘ is, dat ook noch so anners piept, dat weet so un so blots de Kuckuck… 

In düssen Sinn