Tööv mol even…

Wenn man no’n Dokter mutt oder no’t Amt oder so, denn mutt man je tomeist erstmol tööven, eher man mit de Lüüd snacken kann, wegen de man kom’ is, ne. Bilütten töövt man bi düsse Gelegenheiten ’n ganze Stünn oder noch länger. 

Wenn dat overs bi mi an de Huusdöör kloppt oder an’t Telefoon bimmelt, denn schall ick jümmers sofort Tied för de hebben, de wat vun mi wüllt.

Mennigmol geiht dat Telefoon teihnmol in de Reeg, eher dat glieks achteran an de Döör kloppt un dor twee Lüüd stoht, de mi wat vun’t Enn vun de Welt vertelln wüllt. An so’n Doog kümmt man eenfach to nix. 

Un so keem ick op de Idee, dat ick mi to Huus veellicht ook so’n Beriek to’n Tööven inrichen schull, so’n „Wartezimmer“, ’n Töövkommer also. 

So’n ganz lütten Ruum, ni allto kommodig mit twee, dree Stöhl dorbin, de overs veels to hart sünd, üm dor lang op to sitten.

Wat to Leesen kümmt dor overs ni rin, heuchstens veellicht ’n Putt mit koln Kaffe.

Un wenn denn mol weller een an de Döör kloppt, de mi vertelln will, dat dat Enn bald dor is oder wat anners, dat ick jüst ni unbedingt weeten mutt, denn segg ick eenfach: „Vergeet‘ se ni, wat se mi seggen wulln, un nehmt se doch ’n Oogenblick in de Töövkommer Platz. Ick kümmer mi glieks üm se…“

No ’n Stünn oder twee, verleert de ganz vun alleent de Lust an’t Vertelln un suust weller af, wiel ick scheun wiederarbeinen kann. 

Un för’t Telefoon gifft dat doch so schöne Musik, de man inspeel’n kann un so’n Stimm de seggt, wat man noch ’n beten tööven schall. 

Jo. Över düsse Idee schull ick würkli noch mol gernauer nodinken.

Dor hett man eenmol ’n beten Arbeid vun, overs denn hett man sien Roh‘.

Op de anner Sied ünnerhol‘ ick mi overs ook ganz gern mit Lüüd. Anners wurr ick je gor ni an all veele vun mien Geschichen kom‘. Op mennige dorvun kom‘ ick sogor, wenn ick sülms irgendwo mit anner Lüüd to Tööven sitt.

Dorüm lot‘ dat erstmol so, as dat is. Overs ick behol de Idee in‘ Achterkopp. Man weet je ni, wat noch allns kümmt…

In düssen Sinn