an Dag rummelt dat bi mi in de Büx. Dat is mien Smartfoon, dat vibreert, wenn
ick ’n Noricht krieg. Tomeist is dat denn so’n Wottsäpp-Noricht. Mol is dat ’n
lütten Text, to’n Bispeel: „Kannst du vun ünnerwegens Botter mitbring‘?“ Ick
schriev den trüch – „jo“ oder „nä“ – dat is ganz praktisch.
Af un to
krieg ick ook so lütte Videos oder Biller. To 99 Perzent sünd dat Sooken, de
lusti ween schüllt. Fief Perzent dorvun finn ick ook würkli lusti, overs dat
Mehrste lösch ick glieks weller. Wenn man dor mol över nodinkt: An Dag bruuk
ick veellicht dree Minuten, üm Tüünkrom vun mien Ackersnacker to löschen. Dat
mokt meist 1100 Minuten in’t Johr. Över 20 Johr tosomreekend sünd dat ganze 15
Doog, över twee Weeken, de ick blots dormit beschäfti bün, Bleudsinn vun mien
Telefoon to löschen. Wenn ick dat so seh, denn much ick an düsse Steed mol all,
de jüst vörhebbt, mi lustige Videos to schicken, seggen: Lot‘ dat bidde no!
So. Dat
hebbt wi. Nu is dor overs noch ’n anner Sook, bi de ick de Wand hochgohn kann:
Sprooknorichen op’t Händie. Wenn dat wat korted is as „morn gifft dat graue
Arfen“, denn heff ick dor je nix gegen. Overs wat biddescheun schüllt düsse
Sprooknorichen, bi de man sick fief Minuten anheuern mutt, wat de Afsenner
vertellt hett? Erstmol mutt man sick ’n ruhige Eck sööken dormit man dat heuern
kann un denn töövt man de ganze Tied dorop, dat dor wat Wichtiged kümmt.
Mennigmol
kümmt wat Wichtiged. Tomeist overs ni. Un denn gifft dat je ook de Dorsten, de
in so’n Sprooknoricht 20 Froogen stellt. Wat dinkt de sick? Dat man sick all de
Froogen opschrifft un afarbeiden deiht? Veellicht doh ick dat würkli bi’t näste
Mol. Un denn kümmt mien Antwoord as Sprooknoricht: „Jo, nä, jo, veerteihn,
eeg’ntli ni, de steiht bi mien Kumpel, Knackwuss, de hett Heuneroogen, weet ick
ni, nä, jo, veellicht, viddel no acht, bi ’n Putzbüddel, nä…“ So wurr dat
denn noch ’n ganze Tied wiedergohn. Un veellicht hölt de Lüüd denn op, mi so’n
Norichen to schicken un ick heff recht ’n poor Weeken mehr Tied för anner
Sooken…
In
düssen Sinn