Op Platt
heuert sick Menniged je veel fründlicher an, as op Hochdüütsch, ne. Besünners,
wenn twee sick in de Flicken hebbt un sick gegensiedi anpöbelt un utschellt,
denn heuert sick dat an, as wenn de beiden sick an un för sick doch gern hebbt.

Wenn een
dat to’n Bispeel ni so genau mit de Wohrheit nehm‘ deiht, denn is se oder he ’n
„Tüünbüddel“. Un wenn een ni stillsitten kann un een op’n Geist geiht, is dat
’n „Jiddelbüddel“. Söcht een jümmers blots Stried un kann anner Lüüd ni tofreeden
losten, is dat ’n „Stenkerbüddel“. Un löppt een anduuernd rin un rut, is dat ’n
„Köterbüddel“.

Op Platt
is man interessanterwies oftmols irgendeen „Büddel“. Dat mutt overs ni jümmers
böös meent ween.

So hett
mien Madam, as unsen Lütten noch recht wat lütter as hüüt weer, mol ganz leev
to em seggt, as he morns bi uns ünner de Deek kroopen is: „Na mien lütten
Schietbüddel.“

Do keek
he ehr mit ’n ganz kruused Gesicht an un säh: „Was? Kleiner Scheißbeutel?“

Tscha,
Platt is no Hochdüütsch even ni jümmers afwartskompatibel. Veele plattdüütsche
Snacks kann man ook gor ni op Hochdüütsch översetten, op jeden Fall ni mit so
weni Wöörd.

„Dor
sitt keen Arg bin“ is so Snack. Wenn man all dat, wat dormit meent is, op
Hochdüütsch to’n Utdruck bring‘ will, denn mutt man sich ’n beten mehr Tied
nehm‘.

Overs
trüch no‘t Pöbeln. Wenn man sick mit ’n annern richti dull vertörnt hett, denn
kann man sick dorto henrieten loten, „kleih‘ mi an Mors“ do gröln. Dor seggt
man op Hochdüütsch je ganz wat anners to, wat sick veel schabbiger anheuert.

Overs de
Vörgang, to den dorbi op Hochdüütsch opfordert ward, is je ook ’n annern. Dat
hett wat mit de Tung un den Achtersten to dohn. Fürchterli. Op Platt schall de
anner een je an Mors „kleihn“, wat man mit de Hand moken kann. Un wenn man dat
will, kann man sick dorto je sogor Handschen antrecken.

Sick op
Platt to strieden, is also ni blots fründlicher, sünnern, besünners wat de
dorste Pandemie angeiht, ook veel hügienischer…