„Seggt
se mol ‚Aaaah‘, jo, un nu de Tung wieder rut. Oh ha, allns entzünnd. Tscha, wat
schall ick seggen, se hebbt sick düchti een opsackt.“ Sowat heuert düsse Doog
wohrschienli mennig een vun sien Dokter.

Liekers
hoopt man je doch, dat de Medizinmann dütmol wat patot hett, mit dat so’n
dammelige Verköhlung gauer wechgeiht.

Overs
nää – he seggt jedet Mol datsülbige: „Ick schriev se mol ’n beten wat op, dat
nehmt se morns un obends, denn blievt se scheun in’t Bett un veel drinken is wichti
– an leevsten Tee…“ Jo, un denn wurr een dat bald weller beter gohn.

Dat
Dumme bi so’n Krankheit is je, dat se nie to‘n richtigen Oogenblick kümmt. Na
jo, den würkli richtigen Momang to’n krank warrn gifft dat je so un so ni,
overs anschiend weet de Viren un Bakterien ganz genau, wann se een an düllsten
argern künnt.

Mi to’n
Bispill erwischt dat je gern mol, wenn ick jüst ’n poor Doog frie moken will.

Pünktli
twee Doog eher de erste friee Dag dor is, fangt dat in Hals to kribbeln an. Een
Dag vörher ward een denn al so’n beten schwummeri un denn, an sien ersten
frieen Dag sitt man mit ’n dicken Hals bi ’n Dokter un heuert sick an, wat man
even jedet Mol to heuern kriegt.

Nu heff
ick mi överleggt, dat man de Viren un Bakterien doch irgendwie uttricksen könen
mutt: Man dörft eenfach ni doran dinken, dat man frie moken will. Dat Beste is
wohrschienli, dat man dor ook mit keeneen över snackt. Veellicht noch jüst mit
sien Fruu, overs denn blots bi Licht ut ünner de Bettdeek.

So ähnli
mok ick dat nu ook: Liekers ick mi een opsackt heff, weil ick je mol friemoken
wull, doh ick eenfach so, as wenn ick gor ni frie moken wull. Nu sitt ick an
schrieevdisch, as wenn gor nix los weer. Ganz normol’n Arbeidsalldag. Un wat
schall ick seggen: Mi geiht dat nu al beter.

So, un
wenn de dorsten Bakterien un Krom jüst ni no mi henkieken doht, denn griep ick
mi mien Kuffer un fohr gau ’n poor Doog wech.

Dat könt
Ju je ook mol versööken. Un ween‘t ni klappen schull, wünsch ick Jüm liekers ’n
goode Beterung…

In
düssen Sinn