Meist jeden Obend is mien Madam bi uns in de Wohnstuuv an Strichen. Dat deiht se al recht ’n poor Johr. Oh. Ick ohn‘ wat.

Eher hier nu dösige Ideen opkümmt, lot‘ mi vertelln, Lüüd: „Strichen“ is dat Plattdüütsche Woord för de hochdüütsche Entspreekung „Stricken“. Dat mit de Wull un de Nodeln also.

Is je ook good, dat se dat deiht, denn in düsse Tied kann man je warme Plünn bruuken. Un wenn man de sülms moken kann – ümso beter.

Nu is mien Fruu overs ni blots an Strichen, wenn dat op de kole Johrestied togeiht, nä, se stricht dat ganze Johr.

Mennigmol, wenn se dor op’t Sofa sitt un de Nodeln zappeln lött, denn deiht ehr al de Arms weh, un den seggt se ganz wehleidig: „Ick kann ni mehr opholn!“ Jo, nu is dat rut: Mien Seute is süchti no Strichen.

Wenn wi tosom op’n Diek spazeern goht, denn neiht de Schoop al jümmers vör mien Fruu ut, weil se Bammel hebbt, dat se de Tiern dat Fell över de Ohrn treckt, üm dor Strümp Pullovers un Halsdööker ut to moken. Mitünner häkelt se ook düt un dat. Dorbi is se jüst so flott as bi’t Strichen. So gau as se ’n eenfachen Foden in Stoff verwannelt, kann man gor ni kieken. To‘n Strichen hett mien Fruu je, anners as bi’t Häkeln, Nodeln ut Holt. Un wenn se de Holtnodeln den ganzen Obend tosomklappern lött, denn kann man vör’t to Bett gohn al so’n lütte Schüffel Soogspöhn vör’t Sofa tosomfegen.

Af un to bün ick he direkt bang, dat de Nodeln vun dat gaue Schüüern gleuni ward un dat Brennen anfangt.

„Kiek“, seggt mien Fruu denn, „dat Strichen hebbt de Minschen al vör’t Füüermoken kinnt.“

Tscha, wenn he noch wat seggen kunn, denn kunn man Ötzi je dorno frogen, wat toerst dorween is. Mien Madam hett to den Gedanken seggt: „Wenn Ötzi ni so’n scheun‘ Norweger-Pulli anhatt harr, denn weer he gor ni bet in de Alpen kom‘.“

Man weet dat ni. Wat overs faststeiht, is, dat man jümmers genog Strümp oder Filzpuschen to Huus hett, wonehm de Nikolaus wat rinsteeken kann. Mol kieken, wat he Mondag bringt…

In düssen Sinn