Lüüd, de krativ arbeiden doht, bruukt je tomeist ’n bestimmted Ümfeld, üm kreativ ween to köön‘.

So’n besünnered Ümfeld bruuk ick ook, üm mien Texte to schrieven.

Irgendwann heff ick markt, dat ick ni so recht wat tostann krieg‘, wenn ick to Huus in’t Büro sitt un an de Wand kiek. Dor kümmt mi eenfach keen Ideen. Geiht ni.

Ick bruuk ’n wieden Blick, dormit mit Gedanken in Schwung kümmt. Un weil wi bi uns in Dithmarschen ’n ganzen Barg Ecken hebbt, vun de ut man wiet kieken kann – op’t Woter, över de Wischen un so – stell ick mi gern mit mien Auto in de Gegend, hang mien Klappcompjuter an’t Lenkrad un hau in de Tasten.

Mennigmol kümmt mi, wenn ick dor so rümstoh, ook Lüüd in de Mööt, de mi bilütten op Ideen bringt, wenn se mi ’n scheune Geschicht vertellt.

Dat is mi jüst erst passeert. Ick stunn bi Nindörp in de Feldmark, as ’n Mann so üm de 60 oder 70 Johr op mi tokeem.

He keek mi erstmol so’n beten vergrillt an. Veellicht hett he dacht, wat ick ’n Wilderer oder sowat weer. As ick em denn verkloogfiedelt heff, dat ick dor an schrieven weer, hett he dormit erstmol gor nix antofangen wusst. Denn mitmol hett he overs seggt: „Och, büst du ni de Döschkassen?“ Un denn: „Ja denn pass mol op, ick heff wat för di…“

Denn hett he losleggt: Dreept sick ’n Amerikaner, ’n Franzos‘ un ’n Dithmarscher.

Duuert ni lang, dor fangt de dree sick dat strieden doröver an, wokeen vun ehr den le längste Ahn’folge harr.

De Amerikaner seggt: „Wi hebbt je dör de Englänner so’n lange Geschicht as Volk, dorüm hebbt wi natüürli de längste Ahn’folge.“

De Franzos‘ seggt: „Dumm Tüch! Wi mit uns Lüüd as Karl den Grooten hebbt de längste Ahn’folge.“

Dor seggt de Dithmarscher: „Kinnt Jüm Adam un Eva?“ De annern beiden seggt natüürli „jo“.

He denn wieder: „Na kiek. Un Eva, dat weer ’n gebor’ne Thiessen!“

Tscha, dat heff ick ook noch ni wusst, liekers ick sülms je ’n waschechten Dithmarscher bün.

Kannst mol sehn, man lehrt even doch nie ut…

In düssen Sinn