„Lot uns
doch mol so’n scheun‘ Speeleobend moken.“ Dat heuert sick je an un för sick
ganz harmlos an.

Een
stellt sien Stuuv to Verfögung un mokt Platz, dormit all sitten künnt, wat to
Knabbern un to drinken ward ransleept – natüürli vun allns veels to veel. Un
denn geiht dat los.

So. Nu
kunn man je wat speeln, wat jedeneen kinnt: Minsch arger di ni, Monopoly, Mau
Mau oder sowat. Dorto kümmt dat overs ni, denn nu besinnt sick de Gastgeevers
op dat Speel, dat se Wiehnachen vör fief Johr verschinkt kreegen hebbt.

Un de
Katong mit düssed Speel dor bin ward nu ganz ünnen ut‘ Schapp wöhlt un to’n
ersten mol opmokt.

„Hier,
dat is ’n ganz dulled Speel! Is ook ganz eenfach.“

Denn
ward dor allns ut den Katong wöhlt, wat dor bin steekt un all fangt sick dat
Wunnerwarken an, wat man mit den ganzen Krom anstelln schall.

Dat
Speelbrett ward henleggt, so’n Plastik-Dings to’n Dreihn kümmt in de Merrn,
denn kriegt jeden Mitspeeler een Speelsteen, süss vun de Koarten, dree vun de
Koarten un fief so bunte Dingers, de utsüht as lütte Knööp ohn‘ Löcker dorbin.

Intwüschen
is de Speelanleitung mit süssti Sieden al tweemol üm Disch langt worrn: „Lot mi
de noch mol sehn, so swor kann dat doch gor ni ween. Aha, dor mööt noch dree
Würfels bi ween – kiek, hier sünd se.“

Langsom
fangt de ersten al an, de Stuuv optorüüm‘,’n annern geiht no Tant‘ Meier üm den
Knabberkrom lostowarrn un all tosom kiekt ümmer weller heimlich no de Klock.

„Wat
mutt man nu denn moken?“ „Weet ick ni – wüllt wi veellicht doch Mau Mau
speeln?“

Overs denn
mööt de ersten ook al langsom weller no Huus. Een leest de Anleitung weller un
weller dör bet em de Oogen brennt: „Töövt doch noch ’n lütten Momang, glieks
heff ick dat begreepen. Hier: De Erste mutt een Koart an den Nover geeven un würfeln
– nä – annersrüm! Oder doch ni?“ Tscha, un no fief Stünn‘ ohn‘ dat man wat
tosom speelt hett, verafscheed‘ sick all fründli un dat dösige Speel kümmt
weller ganz ünnen in’t Schapp rin. Jo, so’n Speeleobend kann doch würkli wat
Scheuned ween…

In
düssen Sinn