Sooken
gifft dat… Annerletzt weer ick op ’n Beerdigung, un no de Truuerfier in de
Kapell gung dat no de Graffsteed.

Wi weern
so bummeli 50 Lüüd, all in swatt – wat mit uns losweer kunn man also an un för
sick sehn.

Nu weer
direkt an den Weg, den wi loopen sünd, een Fruu borbi Unkruut op ’n Graff
uttorieten.

Se keem
as wi op ehr toloopen sünd mol kort hoch, hett no uns henkeeken, sick den Sweet
vun de Stirn wischt un denn hett se sick weller no vöör bückt, so dat se uns
den Mors todreiht hett. Un ehrn Mors hett se uns wiest, bet wi all, also de
ganzen 50 Lüüd an ehr vörbi weern.

Achteran
bi’n Kaffe wurr noch mehrmols vun düsse Fruu snackt.

Ick heff
mi ook Gedanken mokt. Wat hett se uns dormit seggen wullt, dat se uns ehrn Mors
wiest hett?

Veellicht
wull se to’n Utdruck bring‘, dat wir ehr dor all mol an kleihn kunnen. Dorbi
hett keeneen vun uns de Fruu kinnt. Wi hebbt ehr je ook nix dohn. Un üm sick an
Mors to kleihn, mutt man sick doch tominst ’n beten kinnen.

Dat mach
ook ween, dat se ut’n Kultur keem, in de dat wiesen vun’ Mors ’n Teeken vun
groote Anerkennung is. Ick kinn twor keen Land, wonehm dat so is overs veele
Länner kinn ick so un so ni.

Veellicht
gung ehr dat overs ook ganz eenfach so, as mennige annere Lüüd, de ick al mol
op’n Karkhoff sehn heff, wenn ick dor mit’n Truuergemeend langtrocken bün:
Mennige sünd luud an lachen un an sabbeln, as wenn man Luft weer, annere suust
op Rad mang de Graffsteen lang oder se sünd mit ehr Smartfoons an speeln.

Dat
gifft se overs doch noch, de Lüüd, de noch Respekt vör Truuernde hebbt, de de
Mütz afnehmt, wenn dor jüst ’n Minsch ünner de Eer bröcht ward oder de sick mol
’n Viddelstünn in Achtergrund hölt un mit dat wiedermokt, wat se vörharrn, wenn
de Beerdigung vörbi is.

Ick
glööv, dat gifft in Würklichkeit ook keen Kultur, wonehm dat wiesen vun‘ Mors
wat mit Respekt to kriegen hett. Un wenn ick sowat nochmol beleev un mi een
op’n Beerdigung sien grooten Mors vör de Nees hölt, denn patt ick dor eenfach
rin…

In
düssen Sinn